De nazi's dachten lange tijd dat als Duitsland ooit aangevallen zou worden, dat waarschijnlijk via de Deense kust zou zijn. Daarom besloot het opperbevel om een zogeheten 'Atlantische Muur' op te bouwen, als voorbereiding op een invasie. Scandinavië en dan vooral de westkust van Denemarken werd vol gelegd met landmijnen. Achteraf weten we natuurlijk dat het anders liep: de Geallieerden vielen binnen in Normandië en bevrijdden langs die weg Europa.
Na de oorlog lagen er zo'n anderhalf miljoen landmijnen aan de Deense kust. Om die op te ruimen, stelden de Britten voor om Duitse krijgsgevangenen in te zetten om de mijnen op te ruimen. Over deze Duitsers gaat Land of Mine, de nieuwste film van regisseur Martin Zandvliet. Land of Mine won de publieksprijs tijdens de afgelopen editie van het Internationaal Filmfestival Rotterdam. Nu gaat de film in de rest van Nederland in première.
Centraal staat een groep jonge krijgsgevangenen die onder leiding van de harde sergeant Rasmussen elke dag aan het strand mijnen moeten opruimen. Niet iedereen overleeft de opruimacties en hoe de jongeren om het leven komen, wordt uiterst expliciet in beeld gebracht. Rondvliegende lichaamsdelen, grote verschroeide plekken die achterblijven op het strand, je ziet het allemaal. Zandvliet lijkt dat niet in beeld te brengen vanuit de gedachte er een spectaculaire gruwelfilm van te maken, maar gewoon om de bittere realiteit te tonen. Nog geen zeventig jaar geleden moesten jongeren, veelal nog geen twintig jaar oud, landmijnen opruimen zonder echte bescherming.
Afgezien van de emotionele lading, kleeft er één redelijk voorspelbaar aspect aan. Aan het begin van Land of Mine is sergeant Rasmussen een ontzettend kwade en harde man, die geen greintje medelijden toont met de Duitsers. Naarmate het verhaal vordert, wordt hij losser. Het heeft tot gevolg dat Zandvliet tegen het einde van Land of Mine in nog een cliché vervalt, waar we verder niet over zullen vertellen.
Het spel van de jonge Duitsers is erg sterk in Land of Mine. In plaats van hen allemaal een duidelijk karakter te geven, kiest Zandvliet ervoor zich niet op iedereen te concentreren. Dat is een goede keuze geweest en zelfs de acteurs die geen diepgaande rol hebben, doen van zich spreken. Roland Møller blinkt uit als harde sergeant Rasmussen, die ook op de kijker effect heeft als hij weer eens staat te schreeuwen.
Over het algemeen wordt geschiedenis geschreven vanuit het perspectief van de winnaar. Nu de Tweede Wereldoorlog meer dan zeventig jaar in het verleden ligt, lijkt het erop dat er steeds meer gekeken kan worden naar de kant van de verliezers. Land of Mine belicht op bijzonder aangrijpende en knappe wijze een nauwelijks bekend deel van de Europese geschiedenis.
