Lijfwacht Mike Banning wordt door een collega-agent met klem afgeraden om nog een stap verder te zetten richting het hol van islamitische oorlogsmisdadigers. Er zitten daar meer dan honderd terroristen! Maar de koele rouwdouwer wijkt voor niemand. Briesend geeft hij antwoord: Dan hadden ze er meer moeten hebben.
Het spierballenspektakel London Has Fallen is het vervolg op Olympus Has Fallen, waarin Gerard Butler terroristen van zich af maaide om de president van de VS te beschermen. De actie heeft zich ditmaal verplaatst van het Witte Huis naar een hele stad. Want, zoals het dit soort vervolgen betaamt, moet het eerste deel worden weggeblazen.
In de opening van deel twee staat aanstaande vader Banning op het punt om zijn carrière als lijfwacht aan de wilgen te hangen. Maar nog voordat hij zijn ontslagbrief kan versturen, komt het nieuws binnen dat de Britse premier dood in zijn huis is gevonden. Naar de oorzaak wordt nog onderzoek gedaan, maar in de tussentijd kan er wel vast een grote uitvaart worden gehouden waar alle leiders van de wereld bij aanwezig zullen zijn. Banning mag dus zijn handen uit de mouwen steken om zijn president veilig door de binnenstad van Londen te loodsen.
Een autopsie afwachten was een stuk logischer geweest en had de val waar alle wereldleiders met blote ogen in lopen waarschijnlijk kunnen voorkomen. Maar dat is nog niet eens het grootste plotgat. Luttele minuten nadat een nieuwslezer vertelt dat de uitvaart het best beveiligde evenement op aarde is, plaatst een verklede terrorist een bom onder een auto in de optocht. Kort daarop breekt pas echt de pleuris uit. Agenten, ambulancepersoneel, beveiligers; ze trekken opeens massaal hun wapens en legen die op de mensenmenigte. Dat zijn geen echte agenten!, wordt voor de duidelijkheid nog even geschreeuwd. Joh.
Met de aanslagen in Parijs nog vers op het netvlies, zit er een actueel randje aan die plotselinge aanval op burgers, maar dan wel op een belachelijke manier. Moeten we echt geloven dat terroristen zich voor kunnen doen als Britse koningswachten of dat een ambulancebroeder een raketwerper tevoorschijn kan toveren? En nog erger: moeten kijkers het slikken dat de beveiliger die dit niet zag aankomen, wel in staat is om de president in leven te houden?
Daar komt de rest van de film in ieder geval op neer: Banning tegen de rest, met een beetje hulp van de Britse geheime dienst. Dat had spannend kunnen zijn, omdat in iedere voorbijganger op straat mogelijk een gevaarlijke gek schuilt. Misschien is dat vast een oefening geweest voor scenaristen Creighton Rothenberger en Katrin Benedikt, die hetzelfde gegeven zullen inzetten voor de aangekondigde Amerikaanse remake van Takashi Miikes Shield of Straw. Hoe dan ook, in deze film komt het niet uit de verf. Er is geen normale burger meer op straat te vinden, dus kunnen er ook geen onaangename verrassingen komen. Iedereen is simpelweg gevaarlijk, Londen is een oorlogsgebied. Een arena om er lekker op los te beuken.
En dat gaat er niet zachtzinnig aan toe. Als er al bepaalde procedures zijn voor een lijfwacht, dan heeft Banning daar totale maling aan. Zulke koelbloedigheid is vermakelijk met een dikke laag ironie eroverheen, maar het compleet ongeloofwaardige London Has Fallen neemt zichzelf helaas veel te serieus.
