We Own The Night is een weinig originele film die eigenlijk al meerdere malen eerder en beter is gemaakt. Uitstekende regie en spel maken er toch een effectieve politiethriller met boeiende personages van. Hoewel de film in grote lijnen vrij voorspelbaar is, verrast hij af en toe zowaar en is hij lange tijd behoorlijk spannend. Regisseur-schrijver James Gray maakt met We Own The Night pas zijn derde film in veertien jaar en dat is jammer. Want zowel achter de camera als achter de typemachine (of computer) is hij uiterst bekwaam, zo blijkt maar weer uit deze puike thriller die ondanks enkele gebreken goed werkt. Gelukkig is hij inmiddels al bezig met de opnames van zijn volgende film, met wederom Joaquin Phoenix in de hoofdrol.
Phoenix speelt Bobby Green, een nachtclubmanager in Brooklyn in 1988 die zijn verleden en familie zorgvuldig verborgen houdt voor zijn huidige omgeving, die wemelt van de Russische gangsters. Zijn vader Bert is politiechef en oudere broer Joe is net gepromoveerd tot luitenant. Als Joe een nieuw onderzoek instelt naar de drugshandel van de Russen die vanuit Bobbys club opereren en hem daarbij proberen te betrekken, leidt dat tot flinke frictie binnen de familie. Bobby probeert zich afzijdig te houden van zowel de handel als het onderzoek, maar als zijn broer wordt neergeschoten door een dealer moet hij moeilijke keuzes maken.
Phoenix is de drijvende kracht van deze film en maakt van Bobby Grusinsky (Green is de achternaam van zijn moeder die hij aangenomen heeft om incognito te blijven) een intrigerend karakter. Hij maakt met zijn intense acteerstijl zijn morele dilemmas en de druk waar hij onder staat voelbaar. Even betrouwbaar en ijzersterk is Robert Duvall, hoewel zijn rol minder diepgang heeft. Wahlberg en Mendes zijn ook goed, maar staan toch enigszins in de schaduw van de andere twee hoofdrolacteurs.
De film bevat naast prima karakterontwikkeling en acteerwerk ook een aantal sterke actiescènes, waaronder meerdere solide shoot-outs. Maar het hoogtepunt is toch een heftige autoachtervolging tussen de politie en de gangsters met een onverwachte uitkomst. Robuust gefilmd, bijna volledig vanuit het standpunt van de hoofdpersoon en daardoor des te intenser. De eerste echt heel goede actiescène van het jaar.
Maar Gray doet helaas niet alles goed. Naast een voorspelbaar verloop van het verhaal (is er ooit enige twijfel over welke kant Bobby zal kiezen: zijn daadwerkelijke familie of zijn surrogaatfamilie uit Rusland?) zijn vooral ook de laatste scènes na afloop van een zinderende finale erg zwak en clichématig. Zo wordt de film op een dieptepunt afgesloten, en dat is nooit een goede zaak.
Gray laat in het script wel vaker een steekje vallen. Hij maakt dat redelijk goed met zijn stijlvolle regie, maar kan de film toch niet geheel redden. Ook de hardwerkende acteurs lukt dat niet. Desalniettemin slagen regisseur en cast er wel in om van We Own The Night een vermakelijke, regelmatig opwindende actiethriller te maken.
