Feit 1: het Texaanse congreslid Charlie Wilson is een naïeve man van middelbare leeftijd met cowboylaarzen en een bovengemiddelde alcoholconsumptie. Feit 2: het is 1980, vlak na de eerste inval van de Sovjet-Unie in Afghanistan. Hoe deze twee feiten met elkaar verstrengeld raken en de wereldpolitiek voorgoed veranderen, is het onderwerp van Charlie Wilsons War, een vreemde, actuele én waargebeurde politieke satire van Mike Nichols.
Volgens CIA-agent Gust Avrakotos, een dik aangezette rol van Philip Seymour Hoffman, is Charlie Wilsons grootste verdienste gedurende zijn zes ambtstermijnen dat hij zich vijf maal heeft laten herkiezen. Meer niet. De door Avrakotos bedoelde incompetentie druipt vooral in de eerste scènes van Wilson af. Dat hij het toch zo lang in het congres volhoudt ligt meer aan zijn slimme medewerksters dan aan de man zelf. De waargebeurde plot van Charlie Wilsons War wordt in werking gezet als een steenrijke rechtse vriendin, een eveneens dik aangezette rol van Julia Roberts, Wilson voor haar karretje spant door hem zijn politieke steun te laten geven om Afghanen te helpen in hun strijd tegen de Russen.
De strategie: de Verenigde Staten voorzien de moedjahedien, de Afghaanse oppositiegroepen die strijden tegen de Sovjettroepen, in het geheim van geld en wapens. Het is namelijk de tijd van de Koude Oorlog en alles moet eraan gedaan worden om het niet tot een echte oorlog tussen de twee grootmachten te laten komen. Besloten wordt om de wapens via Israël en Pakistan te leveren aan de moedjahedien. Voor een verkennend gesprek met de Pakistaanse president reist Wilson af naar het Midden-Oosten in het gezelschap van zijn collega Bonnie, een fijne rol van actrice Amy Adams die in 2006 een terechte Oscarnominatie kreeg voor haar prachtige rol in Junebug en die we nog kennen als prinses Giselle uit Enchanted.
In een van de leukste scènes wordt Charlie compleet gepiepeld door de Pakistaanse president en zijn vertrouwelingen. Als hij zich laat overtuigen om een vluchtelingenkamp te bezoeken en gesprekken voert met twee gehandicapte kinderen, verbindt Wilson zijn lot zonder lang na te denken aan de strijd tegen de Sovjets. Binnen enkele jaren krijgt hij met hulp van de CIA de voltallige regering zover om honderden miljoenen in de strijd te pompen. Alhoewel Amerika daarmee treffend wordt neergezet als een onnozele macht, schippert Charlie Wilsons War teveel tussen een over-de-topbenadering en een nuchtere kijk op dit pijnlijke onderwerp. Door compleet ridiculiserende scènes af te wisselen met uitvergroot drama en authentieke beelden boet de film aan kracht in.
Het verbaast dan ook niet dat hét hete hangijzer van deze geschiedenis wordt vermeden door Osama Bin Laden onvermeld te laten, terwijl hij met Amerikaans geld en wapens bijdroeg aan een strijd die anderhalf miljoen Afghanen het leven kostte, waarna zijn verzetsgroep Al Qaida het licht zag. Voor onomwonden kritiek op de helaas maar al te vaak beproefde invasie-zonder-nadenken-of-nazorgtactiek van de Verenigde Staten, is Charlie Wilsons War te mild, want in tegenstelling tot een ware satire, waarin door middel van spot werkelijk kritische vragen worden oproepen, is Charlie Wilsons War te cartoonesk en voorzichtig om de pijnlijk actuele thematiek van deze zich herhalende geschiedenis voor eens en voor altijd voor het voetlicht van een miljoenenpubliek te brengen.
