Het is alweer een tijdje terug dat er een parodie langskwam die ons vanuit een nieuwe en onverwachte hoek de cultuurspiegel voorhield. Als de zijden van een kermisdiamant schitterden reflecties van de toenmalige (film)maatschappij in Mel Brooks Robin Hood: Men in Tights en Spaceballs die ons goed ontwikkelde buikspieren bezorgden. Airplane en de Naked Gun-serie van regisseur David Zucker bevatten zowel op de voorgrond als op de achtergrond minstens één grap per seconde en lieten ons wegzakken in een wereld van meligheid. Zelfs Scary Movie had één of twee leuke grappen, ook al kunnen we ons die niet meer herinneren. De schrijvers van deze film, Jason Friedberg en Aaron Seltzer, zijn helaas begonnen aan een reeks van zeer smakeloze doch succesvolle films zoals Epic movie en Date Movie. Meet the Spartans is het nieuwste wanproduct van de twee schrijvers en vormt een alternatieve versie op de populaire film 300, maar heeft met humor en film in het algemeen niets te maken.
Verloren is de onnodig dramatische en klunzige drang naar het goede van Leslie Nielsen als luitenant Frank Drebin van police squad en in plaats daarvan moeten we de zielige inside jokes van Sean Maguire als buikspier Spartaan aanhoren. Vrijwel niets is ongemakkelijker dan een mislukte grap, laat staan een reeks mislukte grappen bijeengehouden door een geleend thema. De film laat ons pijnlijk merken dat we in het parodiegenre een talent nodig hebben om ons aan vast te klampen. De wellustige maar ongetalenteerde actrice Carmen Electra, die bijna in alle Friedberg/Seltzerfilms voorkomt, speelt nog steeds zichzelf en sommige plezierrimpels worden met de jaren moeilijker te verbergen. Evenzo verdwaalde personen zoals Paris Hilton, Britney Spears en Lindsay Lohan krijgen er weer eens goed van langs in dit spervuur op de gehele hedendaagse puberale Amerikaanse tv-cultuur.
Grappen in films werken meestal omdat ze enigszins los staan van onze directe hedendaagse cultuur. Meet the Spartans zit echter zó vol van MTV-lifestyle en -jargon dat je als volwassene geen kans hebt om mee te lachen met de cynische hoofdpersonen. Airplane, dat conventies van de rampenfilm uitvergrootte en de spot dreef met zichzelf en de (film)maatschappij, was een verfrissing en werd goed ontvangen omdat de film humaan omging met het gekozen onderwerp.
Meet the Spartans werkt prima als anti-Amerikapropaganda zoals het quasiwetenschappelijke anti-terreurexperiment werkte bij de jonge Alex in A Clockwork Orange, waarin deze lange tijd door oogklemmen gedwongen wordt naar levensgrote haatbeelden uit ons verleden te kijken. Niet alleen is de film van de Scary Movie-scenaristen een belediging voor bijna iedereen die in de zaal zit, maar ook voor iedereen die er in te zien is en gaandeweg is het voor de kijker niet onwenselijk een flinke levensbeschouwing te overwegen en zichzelf een essentiële vraag te stellen: waar moet dit heen? Misschien kom je niet vrolijk of gezond uit de zaal, maar na een nacht maatschappijreflecterend wakker liggen is het tijd om verder te gaan en weer te leren lachen.
