Schrijver Philippe Claudel brak in 2003 door met zijn boek Grijze Zielen waarin hij de impact beschrijft van de dood van een tienjarig meisje op haar omgeving. In de zoektocht naar de dader blijkt er niet slechts goed en kwaad of schuld en onschuld te bestaan, maar overwegend grijstinten. Nu regisseert Claudel zijn eerste film, en ook in Il y a Longtemps Que Je TAime laat hij zien hoe weinig houvast die versimpelende tegenstellingen geven wanneer er belangrijke zaken op het spel staan.
In Il y a Longtemps Que Je TAime komt Juliette, een indrukwekkende rol van Kristin Scott Thomas, na een lange gevangenisstraf tijdelijk bij haar jongere zus Léa wonen. Tijdens de gevangenisstraf is Léa nooit bij haar op bezoek geweest, omdat hun ouders Juliette doodzwegen en Léa op die manier hebben gehersenspoeld. De twee kennen elkaar dan ook amper. Veel te geforceerd wil met name Léa nu die verloren jaren goedmaken om zo het gat van herinneringen en van diepe schuld te dichten. Maar aan Juliette heeft ze geen gemakkelijke. Zonder steun van haar familie heeft het leven achter de tralies haar verhard en volkomen verbitterd. Juliettes doffe blik en grijskleurige gelaat spreken boekdelen.
De komst van Juliette zet in Léas huis de relatie met haar man Luc onder druk, en ook voor haar vrienden blijft het lastig uitleggen dat ze ineens een zus heeft. Zonder veel tekst en bijna geheel opgebouwd uit heel alledaagse gebeurtenissen komen in Il y a Longtemps Que Je TAime langzaamaan allerlei onverwerkte zaken aan de oppervlakte, waarmee beide zusjes nu eindelijk eens mee aan de slag moeten gaan. Claudel was ook verantwoordelijk voor het script en vermijdt groots en slepend drama door zijn regiedebuut heel intiem en daardoor invoelbaar te houden. Daarbij wordt hij op magistrale wijze geholpen door de intense en zeer fysieke rol van Kristin Scott Thomas, die iedere scène domineert.
Vreemd genoeg kende de jury van het filmfestival van Berlijn haar eerder dit jaar geen prijs toe voor beste actrice, waarmee Sally Hawkins werd onderscheiden voor haar rol in Mike Leighs Happy-Go-Lucky. Misschien dat Kristin Scott Thomas volgend jaar nog een kans krijgt bij de uitreiking van de Césars, de belangrijkste Franse filmprijzen. Ze zou het in ieder geval dik verdienen, want het is de beste rol die ik dit jaar tot nog toe zag op het witte doek. Maar ook Philippe Claudel verdient lof, want met Il y a Longtemps Que Je TAime levert dit dubbeltalent een prachtig geacteerd en ingetogen geschreven en geregisseerd debuut af over schuld, vergeving en alle grijstinten daartussenin.
