Ik kan gaan zeuren over Journey to the Center of the Earth en zeggen dat het eigenlijk een opgeblazen tekenfilm is. Een tekenfilm met weinig vernieuwende ideeën, geen interessante personages en een plot dunner dan een eurocent, maar ik denk niet dat dat de juiste manier is om tegen deze film aan te kijken. Hoe je het ook wendt of keert, Journey is een kinderfilm en voor die doelgroep is hij dan ook goed geschikt. Als je als ouder meegetroond wordt, kun je je altijd nog vergapen aan het overtuigende 3D-effect, want uiteindelijk is dat de showsteler.
Het verhaal, losjes vastgeknoopt aan het originele sciencefictionboek van Jules Verne, is simpel. Eigenlijk zegt de titel alles al: drie personages ondernemen een reis naar het centrum der aarde. Professor Trevor Anderson en zijn nukkige neefje Sean reizen af naar IJsland nadat ze ontdekken dat dat wel eens de plaats kan zijn waar Trevors verloren broer Max zich bevindt. Aldaar ontmoeten ze gids Hannah die ze tegen een flinke prijs naar Max laatst bekende ijkingspunt brengt. Als de drie door een instorting vast komen te zitten, begint een tocht door een prehistorische wereld, steeds dieper en gevaarlijker om uiteindelijk weer in de bewoonde wereld te komen.
Fraser, Hutcherson en Briem zijn een sympathiek stel (vooral Hutcherson overtuigt), maar helaas hebben de acteurs maar weinig om mee te werken. Een geforceerde romance, een voorspelbaar vader-zoonmoment en een paar jammerlijke pogingen tot humor kunnen niet verhullen dat Journey veel meer om de omgeving dan om de personages draait. Wat jammer is, is dat ook de omgeving niet zo overdonderend is als je zou verwachten. In een film als deze zou je van de ene verbazing in de andere moeten vallen, maar helaas hebben we het meeste al een keertje gezien. Een wilde rit met een mijnkar, vleesetende planten en gevaarlijke vissen zijn nou niet echt vernieuwende ideeën.
Gelukkig maakt dit allemaal niet uit voor de kleinere kijkers. Het simpele verhaal geeft ze volop de kans om deze voor volwassenen verouderde beelden voor het eerst te ontdekken en zich te wanen in de fantasievolle wereld van Verne. Het gebruik van drie dimensies geeft ze daarbij een aangenaam steuntje in de rug.
Er valt wat voor te zeggen dat Journey slechts een vehikel is om de heruitgevonden 3D-techniek te promoten: om de zoveel minuten wordt een jojo richting de kijker geslingerd, spuugt een personage in beeld of vliegen rotsen je om de oren. Deze momenten, die eigenlijk niet meer zijn dan 3D-opschepperij, zijn de minste in de film en ik vraag me dan ook af wat voor effect ze zullen hebben als de film op dvd of Blu-ray uitkomt en de oei, wat dichtbij!-momenten hun schrikpotentie verliezen. Desalniettemin: het 3D-proces geeft je het gevoel dat je erbij bent en sommige vergezichten, met personages als piepkleine poppetjes in een reusachtig landschap spreken daadwerkelijk tot de verbeelding.
