Blind Date
Recensie

Blind Date (2007)

Theo van Gogh: beter in het Amerikaans, of toch te Hollands voor vertaling?

in Recensies
Leestijd: 1 min 52 sec
Regie: Stanley Tucci | Cast: Stanley Tucci (Don), Patricia Clarkson (Janna), Thijs Römer (barman) | Speelduur: 80 minuten | Jaar: 2008

Als we in Nederland aan Theo van Gogh denken, zien we hem meestal als provocateur, als columnist, als een gelukkige roker. We vergeten soms dat hij ook gewoon een filmmaker was die gefascineerd was door de interactie tussen twee mensen. Drie van zijn films zijn uitgekozen door Amerikaanse filmmakers voor een remake: vorig jaar kwam Interview van Steve Buscemi uit, volgend jaar komt 1-900 (naar 06) en nu is er de remake van Blind Date, gemaakt door Stanley Tucci.

Het centrale koppel in Blind Date zien we in een aantal vignetten, die elke keer voorafgegaan worden door de advertentie die hun ontmoeting teweegbracht, en die ons een indruk geven van de rollen die beiden dit keer op zich zullen nemen. Een man die gedomineerd wil worden door een sterke vrouw, en man op zoek naar therapie, een vrouw die een danspartner zoekt... Elke keer weer doen ze alsof ze vreemden voor elkaar zijn, maar door terugkerende elementen beginnen we beetje bij beetje te begrijpen wie ze écht zijn en wat er tussen hen is misgegaan.

Het is een intrigerend spel en Stanley Tucci en Patricia Clarkson zijn ijzersterk in de hoofdrollen. Ze weten elke regel dialoog vele lagen van betekenis mee te geven en laten hun personages nooit verworden tot een makkelijk gedefinieerd cliché. Helaas is de structuur waar ze op steunen niet even sterk: de dialogen zijn goed en de situaties goed gevonden, maar het einde... Het is het clichématige einde dat door amateurschrijvers als enige manier wordt gezien om een verhaal op een definitieve en afdoende manier te eindigen. De regisseur kan hier natuurlijk niet helemaal de schuld van krijgen, maar het blijft een zwakte, net als de gekunstelde voice-over van de dochter van het echtpaar.

Verder lukt het Tucci niet echt om de film, die geheel bestaat uit gesprekken tussen twee mensen op steeds dezelfde locatie, echt cineastisch te maken, op de openings- en eindshots na. Om de performances van Tucci en Clarkson alleen al is de film het waard gezien te worden... maar helaas is dat eigenlijk de enige reden, tenzij de bijrolletjes van Thijs Römer en Georgina Verbaan je weten te verleiden.