Its not minimum pain. Its not medium pain. It s Max Payne. Voor een actieheld met emotionele schade die zich door niets of niemand laat tegenhouden, heeft Max Payne absoluut de meest begerenswaardige en toepasselijke naam ooit. Zeven jaar geleden bracht het Finse productiebedrijf Remedy de gelijknamige game uit met als bedrijfsfilosofie diehardactie en plezier in het spelen. De film is geregisseerd door John Moore, bekend van Behind Enemy Lines en Flight of the Phoenix. Met zeer mooie graphics heeft hij op succesvolle wijze de doelstelling van de gamemakers lineair doorgetrokken naar de film: diehardactie en plezier in het kijken naar het visuele spektakel.
Tien minuten voordat hij ze kan redden, worden de vrouw en het zoontje van coldcasedetective Max Payne vermoord door junks. Via via komt hij in contact met de Russische Natasha die in stukken wordt gereten nadat ze zijn flat verlaat. Zijn ex-collega en voormalige vriend Alex Balder vindt Paynes ID op de plaats delict en neemt Payne tegen zichzelf in bescherming. Balder ontdekt een connectie tussen de moord op Natasha en die op Paynes gezin: tatoeages van engelenvleugels. Voordat ze elkaar echter kunnen treffen, wordt Balder vermoord. De verdenking valt op Payne. Met zijn reputatie aan flarden heeft hij weinig meer te verliezen en bindt hij met hulp van Natashas zus en huurmoordenaar Mona de strijd aan tegen de moordenaars. Let the game begin!
De stijl van de film is als een snoepjeswinkel, alles ziet er even aantrekkelijk uit. De film heeft de invalshoek zoals we die kennen van veel graphic novels. Dat wil zeggen noirachtige verhaalelementen, een grimmige stadse setting, sterke kadrering, ongebruikelijke (subjectieve) camerastandpunten en effecten als bullet-time en kleurgebruik die emoties en herinneringen uitstralen. Zelfs het weer is compleet in harmonie met Paynes gemoedstoestand - het sneeuwt en regent onafgebroken. Het heeft veel weg van een subtieler vormgegeven Sin City.
Mark Wahlberg als Max Payne is een verstandige keuze geweest. Met schijnbaar weinig moeite lukt het hem van een gepijnigde detective een actieheld te maken die zich de troef van de tegenpartij eigen maakt. Andere personages, zowel Paynes helpers als zijn tegenstanders, krijgen niet genoeg screentijd om hun aanwezigheid of belang in de film te verduidelijken. Dit geeft het verhaal een onnodig eendimensionaal karakter. Door niet bekend te zijn met de game is de ontknoping over wat de gevleugelde wezens nu werkelijk zijn een grote afknapper. Dit had niets te maken met de uitvoering, maar met vals opgezette verwachtingen. De saaie afloop laat in elk geval heel wat te wensen over en biedt een reële mogelijkheid voor een vervolg. De opvolger zal ik dan ook met open armen verwelkomen, want pijn is fijn.
