De gebroeders Dardenne zijn sinds ze halverwege de jaren negentig op het internationale filmhuiscircuit doorbraken met La Promesse zo ongeveer dé lievelingen van de moderne Europese cinema. De twee Walen mochten al hun volgende films op Cannes in première laten gaan, wonnen daar één keer de Prijs van de Oecumenische Jury en twee keer de Gouden Palm. Alleen Alf Sjöberg, Francis Ford Coppola, Shohei Imamura en Emir Kusturica viel die eer tweemaal ten deel. Voor Le Silence de Lorna ontvingen de Belgische broers op de laatste editie van Cannes de prijs voor het beste script.
Van alle Dardennefilms heeft deze dan ook het meest uitgewerkte script en een duidelijker plot. Ondanks dat hun visuele stijl nauwelijks is veranderd, geeft Le Silence de Lorna minder het gevoel dat we naar een documentaire kijken dan bij de voorgaande titels van de Dardennes. Het lijkt niet zo sterk meer alsof de gebeurtenissen toevallig langskomen, alsof de Dardennes net op het juiste moment met hun camera het voorval vastlegden. Le Silence de Lorna heeft meer structuur en dientengevolge iets meer weg van een conventionele thriller. Dat maakt het overigens nog niet tot een traditionele thriller, net zomin als bijvoorbeeld Hanekes flirt met thrillerconventies in Caché een gewone thriller opleverde.
Het heeft er een tijd lang wel alle schijn van. Een bepaalde ontwikkeling rondom hoofdpersonage Lorna is vrij voorspelbaar, maar die wordt later op een onverwachte manier subtiel op de kop gezet. Verrassend is niet dat de Dardennebroers met gemak dramatische clichés ontwijken, maar wel hoe dicht ze er tegen aan schurken. Lorna is een jonge Albanese die de Belgische nationaliteit wil verkrijgen om samen met haar geliefde Sokol een snackbar te openen. De criminele Fabio zet een schijnhuwelijk op tussen Lorna en junkie Claudy. De prijs: Lorna moet als ze Belgisch is geworden tijdelijk trouwen met een Russische gangster die ook Belg wil worden. Claudy moet dan eerst wel van het toneel verdwijnen en Fabio vindt een gedwongen overdosis het veiligst. Lorna wil echter niet meer meewerken.
De wanhoop van de personages wordt zoals vaker in het werk van de gebroeders Dardenne steeds zichtbaarder en voelbaarder, terwijl de spanning op het eind steeds ondragelijker wordt. Daarbij misleiden de Dardennes flink met de gebruikte verhaalstructuur: de logische climax wordt niet eens getoond en blijkt slechts de opmars naar het zonder opsmuk geserveerde doch ontluisterende slotakkoord. Ook met Le Silence de Lorna maken de broers met typisch minimalistische stijl terloops een meeslepend, menselijk drama. Toch worden ze er door heel wat critici op afgerekend dat hun script in vergelijking met hun eerdere werk veel meer geconstrueerd is, hoewel vrijwel niemand de film als minder dan uitstekend benoemt. De teleurstelling komt voor heel wat mensen voort uit het feit de nieuwste film van de Dardennes slechts heel erg goed is. Het is waar dat Le Silence de Lorna niet hun beste werk is, maar ook een iets mindere Dardenne is nog altijd een zeer bijzonder stukje cinema. Hun personages komen niet minder als echte mensen over dan voorheen, het gecompliceerde verhaal wordt nergens onplausibel en de laatste scène is prachtig poëtisch.
