Ik heb geen idee wat ik moet zeggen over W. En dat is toch raar, want het is a) een film van Oliver Stone die toch best vaak provocatief bezig is, b) een van de weinige films die ooit gemaakt is over een nog zittende president van de Verenigde Staten en c) een film over een bijzonder controversiële en in sommige kringen gehate figuur. Meestal los ik dit soort dingen op door te beginnen met een samenvatting van het plot, maar dat biedt hier geen soelaas: we kennen tenslotte een groot gedeelte van het verhaal dat hier verteld wordt al, van de vroege, wilde, alcoholische dagen tot de aanloop naar de oorlog in Irak. Hoogstens kan ik vertellen dat twee belangrijke momenten, de verkiezing in 2000 en 9/11, worden overgeslagen en dat de film eindigt zo rond 2003.
Het opvallendst eigenlijk aan deze film van Stone - na JFK en Nixon de derde die hij maakte over een Amerikaanse president - is dat hij voor een vrij vriendelijke aanpak heeft gekozen. Wie van de linkse Stone een aanval op Dubya had verwacht zal verbaasd zijn over de sympathie waarmee de commander in chief wordt neergezet. Hij is een mislukkeling en een koppige domoor, absoluut, maar hij heeft zeker charme en charisma, en hij gaat gebukt onder de verwachtingen van zijn vader en de concurrentie met zijn broer. Daar ligt de enige enigszins originele invalshoek: alles valt volgens Stone terug te leiden op Bush Sr.: van de wil om gouverneur en vervolgens president te worden tot de oorlog in Irak.
Het moet gezegd worden: Josh Brolin is fenomenaal in de hoofdrol en dat alleen al maakt deze film toch echt de moeite waard. De overige rollen worden met wisselend succes vertolkt: Richard Dreyfuss is hilarisch en weerzinwekkend als Dick Cheney, maar Toby Jones als Karl Rove maakt weinig indruk. Jeffrey Wright is erg goed als een enigszins geïdealiseerde Colin Powell, terwijl Thandie Newton wel de houding en stem, maar niet de persoonlijkheid van Condi Rice weet te vangen. James Cromwell probeert niet eens Bush Sr. te imiteren, maar zet wel een krachtig vaderfiguur neer.
Het is jammer van de moeite, want W. blijft helaas een haastklus zonder duidelijke focus en biedt uiteindelijk niet veel inzicht in de hoofdpersoon. Er komt teveel aan bod: de scène waarin Bush zich in een pretzel verslikt verbeeldt bijvoorbeeld een welbekende anekdote, maar het voegt niets toe, noch aan het verhaal noch aan het personage. Alles bij elkaar is W. een interessant experiment, maar van Stone had ik toch een film met meer inzicht, of op zn minst meer bite verwacht.
