Vaak wordt de term favela gebruikt als het gaat om een typische Braziliaanse krottenwijk met een lage levensstandaard waar de bewoners van lage inkomens moeten rondkomen. In Cidade dos Homens zien we hoe het is om op te groeien in Rio de Janeiro, één van de meest gevaarlijke steden van de wereld. De film is een voortzetting van de succesvolle spin-offserie van Cidade de Deus die negentien episodes kende en van 2002 tot 2005 op de Braziliaanse televisie werd uitgezonden. Cidade dos Homens is dus geen vervolg op Cidade de Deus, maar hij is er wel familie van. Dezelfde achtergrond, maar wezenlijk verschillend van elkaar. Zo stelt deze film vragen waar de ander koeltjes observeerde.
In Rio werkt geweld als een magneet. Je wordt er hoe dan ook ooit mee geconfronteerd en de keuze die je dan maakt is belangrijk voor je toekomst. Geef je je eraan over of ontwijk je het. De vriendin van de 18-jarige Acerola kiest voor het laatste en vertrekt uit Rio vanwege een betere baan in een andere stad. Ze laat Acerola achter met hun tweejarige zoon. Aangezien hij en zijn beste vriend Laranjinha weten hoe het is om vaderloos op te groeien, besluit Acerola een vader te zijn voor het kind. Laranjinha komt erachter dat zijn vader is vrijgelaten uit de gevangenis en besluit hem op te zoeken. Als Acerola erachter komt waarom deze man opgesloten zat, wil hij niets meer te maken hebben met zijn vriend en sluit hij zich aan bij één van de twee jeugdbendes die intussen de stad hebben overgenomen. Het vaderthema is iets teveel aangedikt en voelt enigszins geforceerd. Zo vergeet Acerola per ongeluk zijn zoon mee te nemen als hij van het strand vertrekt en het is moeilijk voor te stellen hoe iemand zo onverantwoordelijk kan zijn. Het is duidelijk dat Acerolas blunder slechts dient als introductie van een thema.
De pluspunten van de film zijn het consistente niveau en het tempo waarmee het verhaal van Acerola en Laranjinha wordt verteld. Het kent spaarzame pieken, maar ook weinig dalen. De acteerprestaties van de twee zijn perfect en het zal er veel aan hebben bijgedragen dat beide acteurs deze rol ondertussen als een tweede identiteit hebben omarmd. De flashbacks, voortkomend uit afleveringen van de serie, tonen ons dezelfde acteurs op 13-jarige leeftijd en dit verleent de film een vorm van authenticiteit. Deze film wil de consequenties laten zien van het geweld dat een vast onderdeel is van het leven in de stad. Regisseur Paulo Morelli brengt het duidelijk onder de aandacht, maar had er nog dieper op in kunnen gaan. De film slaagt dus maar gedeeltelijk in zijn opzet.
De film heeft een minder nihilistische kijk op Rio dan Cidade de Deus, maar bevat nog steeds gewelddadige shootouts tussen anarchistische bendeleden in een allesbepalende hiërarchie. Het concluderende eindgevecht tussen de twee bendeleiders weet echter niet helemaal te overtuigen en is in verhouding tot de uitvoerige opbouw eigenlijk best snel afgelopen. De splitscreens, de stills met tussentitels en de andere gimmicks van Cidade de Deus ontbreken gelukkig. Morelli weet de film visueel interessant te houden door alleen zijn camera te gebruiken. Hij is misschien minder ambitieus en explosief dan zijn voorganger, maar dat is geen reden om hem links te laten liggen.
