Het is de vraag of een recensie van zoiets als Sex and the City zin heeft. Het is namelijk niet alleen een film, maar ook een poging een gevoel terug te brengen dat al vier jaar weg is en een uitgebreid excuus om designerkleding te laten zien. Het is, kortom, een fenomeen. Wie nooit interesse in de serie had, of na een of twee afleveringen besloot dat het een onuitstaanbaar hoge dosis oestrogeen bevatte, zal zelfs door een lyrische recensie niet de bios in te krijgen zijn, terwijl diehard fans zich door niets of niemand zullen laten weerhouden.
Waarschijnlijk is het ook wel goed zo, want al zal de film de meeste fans goed bevallen, mensen zonder voorkennis over, of emotionele investering in de serie zullen aan de film weinig boodschap hebben. Alles is in de film namelijk groter, grootser, duurder en heftiger, maar niet significant anders. De film duurt zon vijfenhalf keer zo lang als een aflevering van de serie, maar het is en blijft weinig meer dan een avondje doorbrengen met Carrie, Samantha, Miranda en Charlotte.
Net als in de serie hebben de vier hoofdpersonen allerlei verschillende problemen met mannen, die ze vervolgens samen doorspreken. En net als in de serie is de vriendschap tussen de vier eigenlijk belangrijker dan alle mannen bij elkaar. Carrie en Mr. Big zijn al een hele tijd samen, maar Carrie maakt zich zorgen over wat er zou gebeuren als het uit zou gaan. Samantha is voor haar jonge lover Smith naar L.A. verhuisd en doet dienst als zijn manager, maar ze mist New York en kan er maar niet aan wennen dat haar leven geheel om een man draait - en dan is er nog die uiterst verleidelijke buurman die leeft zoals zij vroeger deed. Miranda woont in Brooklyn met man Steve, maar het huwelijk is niet zonder problemen. En Charlotte is de trotse moeder van een schattig geadopteerd meisje en doet verder vooral dienst als comic relief.
Voor wie in de vier jaar sinds de serie stopte was vergeten hoe het allemaal ook al weer precies zat, begint de film met een supersnelle samenvatting, waarna de nieuwe perikelen kunnen beginnen. En het zijn er nogal wat: niet alleen duurt de film tweeënhalf uur, hij beslaat ook een heel jaar uit het leven van het kwartet. Van een traditionele spanningsboog is dan ook geen sprake, eerder van een onregelmatig heuvellandsschap, met veel ups en downs voor alle betrokkenen. De problemen zijn van iets volwassener aard en weten af en toe een brok in je keel te veroorzaken, maar echt filmisch voelt het nergens.
Het is knap dat het de makers, ondanks de glossy laag die overal overheen zit en de vele scènes van pure fashionporno, is gelukt de hoofdpersonen toch menselijk te houden. En al ligt het er af en toe net als in de serie iets te dik op, compleet voorspelbaar wordt het gelukkig niet.
En ergens is het ook wel verfrissend om een film te vinden die gemaakt is voor vrouwen maar toch grove humor à la Judd Apatow bevat én mannen (nou ja, vooral één man) volledig objectiveert zonder enige excuses. Het zou overdreven zijn de film feministisch te noemen, maar gelet op de hersenloze pulp die doorgaans voor vrouwen wordt gemaakt is het een pluspunt dat ten minste één vrouw aan het einde resoluut voor zichzelf kiest. De film zal geen mensen bekeren en voegt niet heel veel toe aan de zes seizoenen die er al waren, maar hij doet de serie eer aan en dat is al heel wat.
