Er leven talloze magische wezens in onze wereld, waarvan wij niks afweten omdat we ze niet kunnen zien. Wij mensen zien ze alleen, als zij dat willen. Arthur Spiderwick kwam hier achter en begon een boek te schrijven over alle geheimen die deze creaturen herbergen: Arthur Spiderwicks Field Guide to the Fantastical World Around You. Hij indexeerde zijn bevindingen op een wetenschappelijke manier, totdat hij erachter kwam dat kwade krachten met al die kennis alle andere fantastische wezens konden uitroeien en daarna krachtig genoeg waren om het tegen de mensen op te nemen. Hij verborg het boek in zijn huis en legde er een beschermende magische cirkel omheen, zodat de kwaadaardige wezens niet bij het boek konden.
Natuurlijk blijft zon geheim niet eeuwig verborgen, en tachtig jaar later komt het alweer in gevaar. Een verre achterneef van Arthur Spiderwick, de twaalfjarige Jared, verhuist samen met zijn tweelingbroer Simon, zijn oudere zus Mallory en zijn moeder Helen Grace naar het oude huis van Arthur. Zij heeft in de buurt een nieuwe baan gekregen en sinds de scheiding moet zij voor de kinderen zorgen. Jared heeft het moeilijk met het feit dat hij zijn vader zo weinig ziet, maar dat is niks vergeleken met de problemen die hij krijgt zodra hij het boek van zijn achteroudoom vindt.
Het boek wordt inadequaat bewaakt door Thimbletack, een klein wezen dat zich laat afleiden door honing. Jared leest het boek en loopt er onwetend mee buiten de magische cirkel, waardoor de slechte goblins het zien en hun baas, de ogre Mulgarath, waarschuwen die de andere magische wezens wil uitroeien en uiteindelijk de wereld wil domineren. Al snel krijgt Jared 'het zicht' van de vriendelijke hobgoblin Hogsqueal, waardoor hij alle wezens kan zien zonder de hulpmiddelen die hij daarvoor gebruikte. Hogqsueal doet dat door een mens in zijn of haar gezicht te spugen, en elke keer dat hij dit doet is het weer grappig
De diverse wezens zijn op een leuke manier vormgegeven die net even anders is dan in de fantasyfilms van de afgelopen jaren. Die frisheid is zeer welkom, aangezien The Spiderwick Chronicles verder niet bijster origineel is. Het idee van kinderen die plotseling een fantastische wereld vol magie en bijbehorende vreemde creaturen ontdekken, is al minstens zo oud als Alice In Wonderland en won recent nog Oscars in de vorm van Pans Labyrinth. Toch heeft The Spiderwick Chronicles genoeg eigen concepten om zich enigszins te onderscheiden van die verhalen.
Het uitstekende acteren van de jonge Freddie Higmore in een dubbelrol draagt daar aan bij. De twee jochies die hij speelt zijn duidelijk twee verschillende jongens met een eigen lichaamstaal en persoonlijkheid hoewel ze qua uiterlijk niet van elkaar te onderscheiden zijn. Nick Nolte mag ondertussen weer lekker de brombeer uithangen als de nare ogre Mulgarath die het boek met geheimen van de familie Grace wil afnemen en moord daarbij niet schuwt. Hij kan allerlei vormen aannemen en daarmee wordt zijn werkelijke, afschrikwekkende uiterlijk op een slimme manier lang verborgen gehouden. Een goed voorbeeld van hoe de makers spanning weten te creëren en vast te houden.
The Spiderwick Chronicles is geen wereldschokkende of vernieuwende film, maar is wel een vermakelijke familiefilm met enige spanning, humor en een leuke vormgeving. De fantasierijke film heeft een aardig tempo en volgt gelukkig zijn eigen interne logica. Helaas is het einde dan weer tenenkrommend lang, zoetsappig en clichématig, en dat laat toch een ietwat vieze nasmaak achter. Maar tot die laatste vijf minuten is The Spiderwick Chronicles goed gemaakt, pretentieloos familie-entertainment.
