In de hedendaagse cinema worden we zelden getrakteerd op een film die je even doet vergeten dat je naar fictie zit te kijken. Gefilmd in een stijl die te vergelijken is met cinéma vérité schotelt La Graine et le Mulet ons een rauw portret voor van een Noord-Afrikaans gezin dat zich in een Franse havenstad door het leven van alledag probeert te worstelen. Abdellatif Kechiche is er goed in geslaagd om van La Graine et le Mulet een realistisch familiedrama te maken dat erg leunt op een no-nonsense mise-en-scène en een sterke cast.
In de herfst van zijn leven werkt Slimane Beij nog stug door op een scheepswerf en woont in een hostel, waar hij na zijn scheiding samen met de eigenaresse Latifa en haar dochter Rym een pseudogezin heeft gevormd. Als Slimane op een dag vanwege bezuinigingsmaatregelen wordt ontslagen, breekt voor hem een periode aan waarin hij weemoedig op zoek gaat naar een ander levensdoel. Getekend door het harde werken en een scheiding die hem van zijn familie heeft vervreemd, durft hij nog te dromen van een beter bestaan. Een bestaan waarin hij zijn passie voor schepen en couscous wil samenbrengen in een varend restaurant.
Met het veelvuldige gebruik van de handheld camera en de close-ups die daarmee gepaard gaan ontstaat een sfeer die erg doet denken aan de cinéma-véritéstijl die in de jaren zestig bekend werd door de in-your-face documentaires. Makers in deze traditie pretendeerden met hun filmtechnieken de waarheid van een sociale cultuur weer te geven. La Graine et le Mulet is weliswaar geen documentaire, maar de rauwe cinematografie en het natuurlijke spel van de cast bewijzen dat je ook met fictie prima de echtheid van een cultuur kan laten zien. Opvallend hierbij is dat met het uitvergroten van het alledaagse de filmmaker voorbij gaat aan stereotypering. Een voorbeeld is een scène waarin Slimane op bezoek gaat bij zijn dochter en haar gezin. Hij komt binnen op het moment dat ze met alle macht haar dochtertje zindelijk probeert te maken. Ze ontaardt in een verbale tirade die de hele scène doorgaat, maar weet in de tussentijd ook nog haar vader welkom te heten en hem te ondervragen over zijn werk. De geïmproviseerde huiselijkheid van dit tafereel is geestig en laat goed de dagelijksheid van het gezin zien. Hevige emoties worden niet uit de weg gegaan, maar hun oorsprong wordt niet beperkt tot het etniciteitsveld van de personages. Dit werkt verfrissend en zorgt voor een mooi verhaal over liefde, dromen en familieloyaliteit, zonder een cultureel oordeel te vellen. Het ensemble van vrij onbekende acteurs doet hierin voortreffelijk werk en is heel goed op elkaar ingespeeld. De intensiteit van hun spel spat van het scherm af en zorgt voor een dynamisch geheel waarin hun liefde voor couscous de motor drijft. Kechiche levert met La Graine et le Mulet een waar (multi)cultureel plaatje waar alle Shouf Shoufs van Nederland nog een puntje aan kunnen zuigen.
