De opnames van scènes met veel dansende mensen op de achtergrond zijn haast surreële ervaringen. Want doorgaans worden ze opgenomen zonder de muziek erbij die later in de film te horen is. In één van de laatste scènes van Step Up 2 The Streets wordt dit proces op pijnlijk onprofessionele wijze onthuld: na de grote dansclimax van de film wordt de muziek uitgezet en terwijl op de voorgrond gesprekken worden gevoerd, danst de menigte op de achtergrond in alle stilte vrolijk door.
Niets wijst erop dat dit een stilistische keuze is. Dus moet dit stukje film óf tijdens een monteeravondje voor amateurs in elkaar geflanst zijn óf de makers hebben zon lage dunk van hun beoogde publiek dat ze denken er mee weg te komen. In beide gevallen typeert het de nepheid van deze levenloze film die in zijn geheel het product lijkt te zijn van een cynische vergadering van Hollywoodbonzen die de film zelf tot bijzaak reduceren, maar het marketingplan heilig verklaren. Een schrijnend voorbeeld hiervan is de toevoeging van The Streets aan de titel, waarmee de suggestie wordt gewekt dat dit vervolg op Step Up ergens iets rauws of authentieks in zich zou hebben.
Niets is minder waar. Het getto van Baltimore, waar de film zich zogenaamd afspeelt, is nog netter, schoner en veiliger dan in de vrolijke musical Hairspray die vorig jaar draaide. Iemand van de straat roept op een gegeven moment dat dit geen High School Musical is, maar dat is het wel. In de film wordt meerdere malen gesuggereerd dat de straten een veel gevaarlijkere plek zijn dan de kunstschool waar de hoofdpersonen zich bevinden als ze niet door de ruige buurten lopen. Beide locaties zijn echter niet meer dan een decor voor één grote, onbezorgde dansorgie. Dit zou misschien niet eens zo irritant zijn als er in de dialoog niet voortdurend claims op de realiteit werden gemaakt.
Het is niet verbazingwekkend dat in deze abstracte constructie van de werkelijkheid bijna alle personages mooie, slanke en afgetrainde mensen zijn. Zelfs de figuren die als lelijke buitenbeentjes worden neergezet. Ze hebben misschien een brilletje op of wat haar voor hun gezicht om dat te verbergen, maar verraden zich met hun strakke wasbordjes. Wat nog opvallender is voor een film die zich The Streets noemt en hard zijn best doet om zich met de Amerikaanse gettocultuur te vereenzelvigen, is dat de belangrijkste personages bijna allemaal blank zijn.
Geen enkele van deze figuren heeft ook maar iets op met de werkelijkheid of echte mensen; één voor één zijn het Hollywoodfabrikaten die bij wijze van spreken zo van de lopende band afkomen. Voor het uiterst magere verhaaltje geldt hetzelfde. De romantiek is ongeloofwaardig en de acteurs hebben geen chemie. Logisch, want ze zijn in de eerste plaats gecast op hun dansvaardigheden en niet om hun acteerprestaties.
Gezien de vermoeiende clichés die zich doorgaans in dit soort dansfilms opeenstapelen, is het maar goed dat er zo weinig mogelijk aandacht aan het verhaal is besteed. Step Up 2 The Streets draait puur om het dansspektakel. Eigenlijk is het niet meer dan een aaneenschakeling van dansscènes. De choreografieën zijn helaas zo gecalculeerd en uitgedacht dat ook in de dans uiteindelijk nauwelijks leven zit en al helemaal niet overtuigt als zijnde van de straat. Alleen geschikt voor liefhebbers van de danspasjes in de doorsnee videoclip of van het programma MTVz Workout.
