De dag des oordeels is gearriveerd! De manische kreten van Mrs. Carmody veroorzaken terechte paniek onder de aanwezigen die zich verschanst hebben in de lokale supermarkt. Naar buiten kunnen ze niet, want een dikke mist is over hun stadje getrokken en de naargeestige geluiden en spookverhalen doen weinig goeds vermoeden. The Mist is in opzet een zeer doorsnee Stephen King horrorverhaal, maar zoals altijd zit er veel meer achter de lugubere gruwel van de schrijver. Frank Darabont kent de geest van de gelauwerde schrijver als geen ander en keert voor de derde keer terug naar de wereld van King.
Met een minimaal budget en een kleine cast schoot Darabont zijn laatste productie volledig in de traditie van de guerrillafilm. Snel, goedkoop en bezield met een goede kritische boodschap. De regisseur keert ook terug naar het genre waarmee hij begonnen is. Darabonts regiecarrière werd ingeluid met een korte film gebaseerd op een novelle van Stephen King en verder schreef hij mee aan de scripts van The Blob (de remake uit 1988) en de derde Nightmare on Elm Street. Hij voelt zich duidelijk als een vis in het water en de gehaaste stijl van de film voelt heel goed aan. Zijn jeugdige enthousiasme werkt aanstekelijk en bang worden is ook gegarandeerd: The Mist is voornamelijk een heel enge film. Maar niet alleen de monsters boezemen angst in: de film pretendeert veel meer.
Wie moeten we eigenlijk meer vrezen, de ander of onszelf? Dat is de kernvraag in The Mist. De film laat op geloofwaardige wijze zien hoe makkelijk mensen van gezicht veranderen als de omstandigheden ernaar zijn. Onmacht, domheid en doodsangst zijn allesbepalend. De toenemende conflicten in de groep zijn een tikkende tijdbom: wanneer gaat het mis? De gestoorde fanaticus Mrs. Carmody (een fantastische Marcia Gay Harden) is dan ook eigenlijk nog het meest geslaagde monster. Zij doet afvragen aan welke kant het kwaad nu eigenlijk zit, binnen of buiten? Het gaat er binnen soms zelfs zo erg aan toe dat de sporadische aanvallen vanuit de mist bijna als een ontspanningsmoment overkomen. De groepsdynamiek in het winkelcentrum is naast een hommage aan de klassieker Dawn of the Dead ook heel realistisch: de film gaat over mensen die willen overleven en over lijken gaan is dan een wezenlijke optie.
The Mist is herschreven vanuit een kritische blik op de wereldpolitiek. Dat maakt de film, ondanks de nadruk op bovennatuurlijke zaken, angstig plausibel. Aanvankelijk doet de parabel met, om maar wat te noemen, de westerling versus de islamiet, geforceerd aan. Ook de opening is wankel, maar op het moment dat de pleuris uitbreekt en duidelijker wordt wat zich in de mist bevindt, wordt gelukkig ook de spanning opgeschroefd. En laten we het niet vergeten: de film is gewoon hartstikke eng. Wat The Mist beter maakt dan de gemiddelde horrorfilm is de naargeestige, postapocalyptische toon. Met name het einde onderstreept dit en de kijker zal ontdaan de zaal uitlopen. En dat is heel knap voor een nogal campy klinkend verhaal.
