Een goed einde kan een niet zo geweldige film opeens beter en interessanter maken. Of zoals Robert McKee in Adaptation zegt: Wow them in the end, and you've got a hit. You can have flaws, problems, but wow them in the end, and you've got a hit. Een matige of slechte afsluiting kan juist een goede film naar beneden halen. Bij sommige films vergeef je de filmmakers hun zonden op het eind, maar bij andere films verpest de finale de hele film. Nou is het met Earth nog niet zo dramatisch gesteld, maar de laatste regels tekst van Patrick Stewarts voice-over doen de film geen goed.
In deze concluderende slotzinnen wordt de kijker namelijk nog eventjes met geweld een boodschap door de strot geduwd die al lang en breed duidelijk was. Want van het besef dat de aarde een prachtige plek is vol adembenemende schoonheid en fascinerend dierenleven, die het waard is om beschermd en gepreserveerd te worden, moet de kijker extra goed doordrongen zijn. Kennelijk hebben de filmmakers geen vertrouwen in de kracht van de beelden die ze zelf met pijn en moeite over een periode van vijf jaar op meer dan tweehonderd locaties in high definition opgenomen hebben. Of in de intelligentie van hun publiek. Zonde, want zonder het misselijkmakende slotakkoord van de heer Stewart was de intentie van de makers ook luid en duidelijk geweest, en scherper.
Zijn voice-over heeft verder een uitstekende functie: Stewart voorziet de natuurbeelden van enige uitleg, praat de stukken van de film die niet bij elkaar horen aan elkaar en brengt er zelfs enig verhaal in aan. De beelden spreken qua boodschap geheel voor zichzelf, want je ziet hoe moeilijk de dieren het hebben om te overleven als gevolg van het broeikaseffect. Neem de geboorte en dood van de ijsberen op de Noordpool, de Afrikaanse olifanten die door een woestijn trekken tijdens het steeds destructievere droge seizoen of de bultrugwalvissen die een steeds kortere jaarlijkse voedingsperiode hebben.
Ook de beelden van de dieren wiens doen en laten niet direct door de klimaatsveranderingen wordt beïnvloed, geven blijk van de unieke pracht van het dierenrijk. Zo zijn daar onder andere de vele soorten mooie paradijsvogels met hun grappige paringsrituelen, de door de toendras trekkende kariboes, de op de olifanten jagende Kalaharileeuwen en de zeehonden verorberende witte haai, die hier op een magnifieke en unieke wijze wordt weergegeven.
Het zijn overigens niet zomaar willekeurige plaatjes die we voorgeschoteld krijgen: er zit wel degelijk structuur in de film. Over de periode van één jaar wordt er van noord naar zuid over de aarde gereisd en worden de dieren in verschillende jaargetijden gevolgd. Soms komen we op belangrijke momenten weer terug bij dieren die we eerder zagen. In de verschillende prooiroofdierscènes zit meer en overtuigender drama dan in het gemiddelde Paul Haggisscript, en het resultaat is dat Earth naast mooi om naar te kijken ook nog eens regelmatig best spannend is. Het zou inderdaad echt een schande zijn als dit allemaal verloren zou gaan. Jammer dat we dat niet zelf mochten concluderen.
