Sinds het begin van deze eeuw is er om de twee jaar steevast een Hitman computerspel op de markt gebracht, waarin de speler in de huid van Agent 47 kroop, een kale huurmoordenaar met een streepjescode in zijn nek die aangeeft hoezeer hij geconditioneerd is. Met deze rasmoordenaar voert de speler een aantal opdrachten uit, waarbij het de bedoeling is om het doelwit zo onopvallend en geruisloos uit te schakelen. Er op los knallen is ook mogelijk, maar vaak moeilijker en wordt minder beloond. Toch is het deze stijl die 47 (agent heeft hij dit keer laten vallen) veelvuldig hanteert in deze filmversie van de spellen.
De kille moordenaar van de film heeft meer weg van een seksloze kruising tussen Jason Bourne (vooral in één scène die direct uit The Bourne Identity afkomstig is), James Bond en Frank Martin (Jason Statham in The Transporter-films), dan van de koele, berekende, snelle en stille man uit het spel. Uitdieping van het personage en de organisatie waar hij in de spellen voor werkt had misschien een heel interessante film kunnen opleveren, maar de organisatie hebben de filmmakers vrijwel links laten liggen en echt inzicht in 47 krijgen we ook niet.
Wel krijgen we een doorsnee actiefilm, van alle gemakken en clichés voorzien. Een soort van kruising tussen de onderkoelde stijl van Le Samouraï en de ridiculiteit van The Transporter. In alledrie de films is de hoofdpersoon een zwijgzame, eenzame huurmoordenaar die verraden wordt door zijn opdrachtgevers en door een vrouw in een existentiële crisis belandt. Zij zet zijn hele wereld op zijn kop. In Hitman wordt dit helaas vrij ongeloofwaardig gebracht. De enige echte functie die deze vrouw, gespeeld door het Oekraïense model Olga Kurylenko, lijkt te hebben is het zo nu en dan ontbloten van haar borsten en regelmatig met strakke truitjes aangeven dat ze geen bh aanheeft en dat het doorgaans koud is in Rusland.
Een element dat wel uit de spellen is overgenomen, is de kleurloosheid en het gebrek aan charisma van de hoofdpersoon. Net als afgelopen zomer toen hij de schurk in Live Free Or Die Hard speelde, ontbreekt het Timothy Olyphant geheel aan uitstraling en slaagt hij er niet in zijn personage te laten overtuigen. Opmerkelijk, aangezien hij toch verdienstelijk een aantal jaren een van de hoofdrollen in de serie Deadwood heeft vervuld. De rest van de karakters is minstens zo flets, waardoor het moeilijk is om ook maar een zier om hen te geven. Dat geldt ook voor de subplot over een Interpolagent die al jarenlang achter 47 aanzit, en voor het hele gedoe rondom een FSB-agent en de broer van de Russische president.
De afstandelijke, beheerste stijl versterkt dit alleen maar en in plaats van dat de film daardoor cool overkomt, is desinteresse de voornaamste reactie die opgeroepen wordt. De actie is ook niet bepaald opzienbarend of indrukwekkend, op één sterke scène na waarin vier huurmoordenaars het tegen elkaar opnemen in en rond een treinstel. Jammer dat geen van de andere actiescènes ook maar in de buurt van dit niveau komt, anders had Hitman er misschien nog net mee doorgekund. Nu is het gewoon een ondermaatse actiefilm met één goede scène, saaie personages en een grotendeels ongeloofwaardig verhaal dat nooit tot de verbeelding spreekt.
