Platte humor kan best leuk zijn, en de meest afgezaagde poep- en piesgrappen nog best verfrissend (pun intended), als je als filmmaker maar niet de fout maakt om te denken dat de regie en het acteerwerk dan ook ondermaats mogen zijn. In American Pie: The Wedding komen de bekende hilarische situaties voor, zoals wanneer Jim (Jason Biggs) zijn aanstaande schoonouders mee naar huis neemt voor een etentje onder zes ogen, en zijn vrienden op dat moment een ranzig vrijgezellenfeest organiseren in zijn huiskamer. Wil een dergelijke opzet grappig zijn, dan zijn een strakke timing en acteurs die hun gezicht in de plooi kunnen houden van levensbelang. Helaas ontspoort deze scène, en vele andere in de film, door de slordige regie en doordat je aan de acteurs kunt zien dat ze weten wat er staat te gebeuren.
Gek genoeg is het het meest platvloerse personage in de film, de vulgaire seksmaniak Stifler (Seann William Scott), dat voor de weinige lichtpuntjes in deze film zorgt, met name tijdens een vreemd komisch dansduel in een homobar. Het verhaal gaat dan ook niet zozeer over de aanstaande echtelieden, maar over de pogingen van de niet uitgenodigde Stifler om zichzelf onmisbaar te maken voor de bruiloft en de zus van de bruid in bed te krijgen. De andere personages doen de hele film niet veel meer dan reageren op zijn obscene gedrag, en dat is eigenlijk wel terecht. Zijn uitbundige bekkentrekkerij vond ik toch nog net te verkiezen boven de totale kleurloosheid van de rest van de cast.
Tot zover alles wat ik over American Pie: The Wedding te zeggen heb. Hoe zinvol is het om kritiek te leveren op een dergelijk doelgroepgericht produkt? De liefhebbers van het genre zullen er, te oordelen naar de lachsalvos die ik in de bioscoop om me heen hoorde, geen enkele boodschap aan hebben. Iedereen die zichzelf niet tot die groep rekent zal waarschijnlijk zijn best doen om er nooit achter te komen of ik gelijk had.
