Edward Bloom is een man die zijn hele leven lang fantasierijke verhalen over zichzelf vertelt, waarmee hij bijna iedereen weet te charmeren en vele harten weet te veroveren. Zo heeft hij, volgens eigen zeggen, onder andere een tijd opgetrokken met een reus, een dorpje ontdekt midden in een wild woud waar iedereen blootsvoets loopt en stond de tijd letterlijk stil op het moment dat hij de liefde van zijn leven voor het eerst zag (waarna even later de verloren tijd op hilarische wijze werd ingehaald).Deze verhalen zijn helaas ook de oorzaak van de vervreemding van zijn zoon Will geweest, die het idee heeft dat hij zijn echte vader niet kent omdat deze zich verbergt achter zijn verhalen. Drie jaar geleden hielden de twee op met communiceren, en ze hebben elkaar sindsdien niet meer gezien. Nu ligt Edward echter op sterven en wil Will toch met hem praten, om eens de waarheid te weten te komen, om de man van de mythe te scheiden. Dus vertelt Edward zijn levensverhaal nog eens, en het is dat verhaal wat de kijker te zien krijgt.
Tim Burton, een regisseur die in het verleden met films als Batman, Edward Scissorhands, A Nightmare Before Christmas en Sleepy Hollow heeft laten zien te beschikken over een fantasie even groot als die van Ed Bloom, is dan ook de juiste keuze geweest om dit verhaal te verfilmen. Bijna al zijn films bevatten inventieve sets en achtergronden die zeer tot de verbeelding doen spreken en een passende sfeer creëren bij de dikwijls fantasievolle films over superhelden, geesten, monsters, bovennatuurlijke wezens en schijnbaar ongelofelijke gebeurtenissen. Ongelofelijk is ook het woord dat Ed Bloom gebruikt om zijn eigen leven te beschrijven, en ongelofelijk ziet het eruit en voelt het dankzij Burtons kunsten zeker. Daarbij moet gezegd worden dat vooral de mensen van de art direction en het kostuumontwerp het geweldige uiterlijk van de film tot hun verdienste mogen rekenen, en dat Burton slechts de regie over hen kan worden toegeschreven. Desalniettemin oogt het en voelt het als een typische Burton-film, iets wat versterkt wordt door de muziek van Danny Elfman, Burtons vaste componist die tot nu toe al diens films van zijn muziek voorzag.
Wat de film, naast het verhaal en het uiterlijk, echt uitstekend maakt, is de uitmuntende cast die Burton bij elkaar heeft gesprokkeld. Albert Finney speelt de oude Ed Bloom met verve, en Ewan Mcgregor charmeert als de jonge, niets vrezende Ed Bloom. De gelijkenis tussen Finney en McGregor als de oude en de jonge Ed Bloom is zeer opvallend, evenals de gelijkenis tussen Jessica Lange en Alison Lohman als de oude en de jonge Sarah Bloom. Een goed voorbeeld van deze gelijkenis is de voice-over van Ed Bloom. Eerst is McGregor te horen, later Finney. De overgang tussen deze twee is echter nauwelijks te horen, en ik had dan ook pas na een tijdje door dat er iemand anders aan het woord was. Het is deze gelijkenis die de verschillende tijdslijnen in het verhaal op geloofwaardige wijze met elkaar verbindt en ervoor zorgt dat de flashbacks naadloos aansluiten op het verhaal wat nu verteld wordt.
Naast de vertolkers van meneer en mevrouw Bloom zijn er nog veel meer acteurs die een goede prestatie leveren. Zo is daar bijvoorbeeld Billy Crudup als hun zoon die de dramatische en menselijke kant van het verhaal grotendeels draagt. Verder zijn de bijrollen ook uitstekend bezet. Zo is daar Helena Bonham Carter in een dubbelrol te zien als een heks met een glazen oog waarin je je eigen dood kan zien, en als een jonge vrouw die hopeloos verliefd wordt op de dan al getrouwde Ed Bloom. Steve Buscemi is zoals gebruikelijk erg goed als een poëet die twaalf jaar aan één gedicht werkt (en overigens later nog terugkomt in het verhaal met een héél andere baan). Danny De Vito is te aanschouwen als een gemene eigenaar en ceremoniemeester van een circus. Deze uitstekende acteurs hebben duidelijk plezier met hun rollen en zorgen ervoor dat de film vol zit met sympathieke personages die de hartverwarmende aard van de film complementeren.
Al met al is Big Fish een puik stukje cinema waar zelfs nog een boodschap in verweven zit. Het kan veel interessanter en amusanter zijn om een verzonnen verhaal te vertellen in plaats van de werkelijkheid. Dat ook Will Bloom dat uiteindelijk inziet zorgt voor een prachtige finale waarin op een gegeven moment feit en fictie niet meer van elkaar te onderscheiden zijn, en op dat moment wil je dat als kijker ook niet meer. Op dat moment wil je je verliezen in de fantastische verhalen van de Blooms en je leven laten verrijken door hun sprookjes.
Dat het menselijk drama dat nog zo veelbelovend begint uiteindelijk meer naar de achtergrond wordt geschoven ten gunste van mythes van Bloom vergeef je de regisseur dan ook, omdat de fictieve verhalen mooier en boeiender zijn dan de werkelijkheid. Burton vertelt met deze film zijn beste verhaal tot nu toe.
