Bright Young Things, het regiedebuut van Stephen Fry, is gebaseerd op het boek 'Vile Bodies' van Evelyn Waugh. In deze sociale satire toont Fry op overtuigende wijze de grootsheid en de meeslependheid van het leven in de jaren '30. Engeland is nog steeds een wereldmacht, de oorlog (WO I) is al lang voorbij en vergeten, de muziek is nieuw, jong en wild, cocaïne is hip. Het is een tijd waarin de eerste paparazzi de gegoede burgerij trakteren op de schandalen binnen een kring van zorgeloze rijke losbollen, die leven voor de aandacht en hun vuile was maar al te graag breeduit etaleren. De 'jeugd van tegenwoordig' blijkt een tijdloos begrip, altijd op zoek naar een eigen geluid, maar vooral naar zichzelf.
De jonge schrijver Adam Fenwick-Symes (Stephen Campbell Moore) hoopt met zijn nieuwe boek voldoende geld binnen te halen om te kunnen trouwen met zijn geliefde Nina Blount (Emily Mortimer). Helaas wordt dit boek in beslag genomen vanwege het onzedelijke karakter ervan. Adam heeft echter al wel een voorschot gehad. Hij ziet zich genoodzaakt als gossip-reporter te gaan werken voor zijn uitgever Lord Monomark (Dan Aykroyd). Adam doet verslag van de wilde, extravagante feesten waar schatrijke jongelui zich te buiten gaan aan champagne, coke en ragtime. Het publiek smult er van, evenzeer gechoqueerd als gefascineerd door de losbandige levensstijl van deze groep 'Bright Young Things'.
Tot dit gezelschap behoort Adam zelf ook, al is hij de enige van het stel die compleet blut is. Om met zijn Nina te kunnen trouwen zal hij eerst voldoende geld moeten hebben. Een gelukje in een gokspelletje lijkt de oplossing voor zijn problemen, maar Adam verspeelt dit geld even makkelijk weer door het mee te geven aan een dronken majoor die zegt een gouden tip te hebben in de paardenraces. Terwijl Adam op allerlei manieren probeert toch voldoende geld te verzamelen besluit Nina te kiezen voor de financiële zekerheid van haar schatrijke jeugdvriend Ginger Littlejohn (David Tennant). Intussen beginnen op het Europese vasteland de contouren van een nieuwe oorlog zichtbaar te worden...
De film begint met een opzwepende scène, met overdonderende kleuren, grote, zwierende camerabewegingen en spetterende muziek. Het is de wereld van de jeugd die de oorlog niet meer heeft meegemaakt, die zorgeloos leeft, enkel op zoek naar de volgende kick. Champagne stroomt als water, coke wordt giechelend 'naughty salt' genoemd. Fascinerend, oogverblindend, maar ook leeg, oppervlakkig, inhoudsloos.
Aan de hand van de flegmatieke Adam volgt de kijkers de belevenissen van deze 'Bright Young Things' op de voet. Het is een karakter waarmee je je makkelijk kunt identificeren, al is zijn blijvende obsessie voor de eendimensionale, op geld beluste Nina even onbegrijpelijk als pijnlijk om te zien. Het romantische aspect van de plot is dan ook de grootste (en enige) misser in deze film. De kracht van de film ligt in de ogenschijnlijk gedateerde, maar o zo tijdloze schets van een samenleving die geobsedeerd is door uiterlijk vertoon, waarin je beroemder kunt worden door de feestjes waar je komt dan door wie je bent of wat je doet. Patty, Frans, Gerard en Ozzy zouden ook toen sterren zijn geweest...
Fry neemt de vrijheid om het verhaal van Waugh wat te verplaatsen in de tijd. Op deze manier kan hij de naderende Tweede Wereldoorlog er bij betrekken, een gebeurtenis die gaandeweg de film een steeds grotere schaduw over de levens van deze party-people werpt. Hiermee lukt het hem om de sociale satire die Waugh voor ogen had een grimmiger tintje te geven. Hij geeft niet alleen de botsing weer tussen de decadente, zuipende en snuivende society en de keurige, onkreukbare 'stiff upper lip' van het establishment (dat wel alles wil volgen via de roddelpers...), maar laat ook zien dat dit allemaal slechts een tijdelijke opwelling was, een zeepbel van rust in een door oorlog verscheurde eeuw. Deze moderne, inhoudsloze generatie zal uiteindelijk aan haar eigen drang naar losbandigheid ten onder gaan.
Al met al is Bright Young Things een gedurfd en geslaagd regiedebuut van Stephen Fry. Hij heeft een mooie mix weten te maken van relatief onbekend acteertalent in dragende rollen en grotere namen in kleine maar prachtige bijrollen. De kostuums en de sets zijn schitterend, de cameravoering en de muziek ondersteunen het verhaal, dat je als kijker achterlaat met de vraag of je nou naar een komedie met een serieuze ondertoon hebt gekeken, of toch naar een tragisch en deprimerend drama met een komische saus.
