De onderstaande bespreking van The Cronicles of Riddick is een iets andere dan de lezers van FilmTotaal gewend zijn. Vaste FT-recensenten Ruben en Kenji zagen de film samen, en hebben hun gedachten voor deze gelegenheid in een bewerkte dialoogvorm gegoten. Anders dan in een gewone recensie wordt hier niet één oordeel geformuleerd, maar reageren beide recensenten op elkaars inzichten. Ook is er minder neutrale informatie over de film in de bespreking verwerkt, en meer onversneden meningen. Dit is een experiment; laat dus vooral weten wat je ervan vindt!

In The Chronicles of Riddick wordt de ene na de andere planeet onderworpen door de militaire macht van de Necromongers, een ras van religieuze fanatici. Hun boodschap aan de overwonnenen: bekeer je of ga ten onder. Niemand lijkt in staat de opmars van de Necromongers te stuiten… behalve Riddick, een gezochte misdadiger en de laatste telg van een verdwenen krijgersvolk. Riddick voelt zich niet geroepen om het universum te redden, maar de acties van de Necromongers laten hem weinig keus…
Ruben:
Kenji:

Ruben - Er wordt wel eens gezegd dat de meeste mensen eigenlijk niets liever willen dat telkens meer van hetzelfde – telkens dezelfde muziek, telkens hetzelfde eten, telkens dezelfde film. Hetzelfde is bekend, niet bedreigend en gemakkelijk. Voor filmproducenten die snel geld willen verdienen is deze xenofobie een goudmijn. In feite hoeven ze alleen maar een beproefd concept in een ander jasje te steken, het gebrek aan originaliteit verdoezelen met een zooi CGI, en ze zijn binnen.

In The Chronicles of Riddick hebben de makers gekozen voor een sciencefiction benadering. De film speelt zich af in een niet nader geëxpliceerd universum, dat eigenlijk vooral gekenmerkt wordt door vreemde namen: het heelal wordt bedreigd door een soort intergalactische jehovagetuigen – de Necromongers – die geloven in een Underverse. De Furian Riddick (Vin Diesel) komt echter in opstand, geholpen door de Elemental Ambassadors van Alpha Fureon. Maar dan moet ‘ie wel eerst van de vulkanische planeet Crematoria zien te ontsnappen (hete planeet >> Crematoria…get it?).

Maar eigenlijk is de film net zo goed als volgt samen te vatten: stoere held wil eigenlijk geen held zijn --- liefje van held wordt geschaakt door schurk --- held is boos en gaat zijn liefje redden van de schurk. Necromongers? Underverse? Een afleidingsmanoeuvre! Suggestie! Dit is gewoon weer het oude, bekende verhaaltje dat ons keer op keer door de strot wordt geduwd. Maar ja, blijkbaar is er een markt voor…immers, mensen willen eigenlijk vooral weer meer van hetzelfde. Jammer alleen dat originaliteit in Hollywoodfilms hierdoor de nek wordt omgedraaid.

Kenji - Eigenlijk is het natuurlijk helemaal niet erg dat films als deze alsmaar volgens hetzelfde stramien in elkaar worden gezet. Voor originaliteit moet je niet bij genrefilms zijn, of het nou om actie-, horror-, of tienerflicks gaat. Dit soort films onderscheidt zich niet door ideeën, maar door de uitwerking van details.

Het is die uitwerking die The Chronicles of Riddick de das omdoet, en van een potentieel interessant SF-actieverhaal een vervelend en soms behoorlijk onbegrijpelijk rommeltje maakt. Potentieel interessant? Ja, want het gegeven van de Necromongers, een ras van planetenveroveraars met een Blijde Boodschap, is nog best intrigerend – zeker aan het begin van de film, wanneer Judi Dench ons via een voice-over het één en ander uitlegt. De Necromongers worden geleid door de ook al zo fantasieloos getitelde Lord Marshal, een half-dode die het Underverse heeft gezien en nu, bezield door een heilig vuur, alle werelden in het heelal wil bekeren of vernietigen. Dat bekeren lijkt trouwens, zoals het in de film gaat, meer op ordinair hersenspoelen, maar dat zal dan wel bedoeld zijn als een commentaar op alle vormen van fanatieke religieuze bekeerdrift.

Hoe zit het dan precies met dat geloof van die Lord Marshal, en wat houdt dat Underverse eigenlijk in? Wat betekenen die drie aan elkaar grenzende gezichten op zijn masker en boven op de Necromonger-invasietorens, die zo dreigend in de rondte kijken?

Dat komen we niet te weten, want zodra is vastgesteld dat de Necromongers de (ietwat getikte) slechterikken zijn in dit verhaal, verspringt de aandacht naar de hoofdact: bad boy Riddick, en hoe cool deze meneer wel niet is. Met zijn “I’m too sexy for this film”-attitude doet biljartbal Vin Diesel in meerdere opzichten denken aan de vrolijke aanstellers van Right Said Fred, met dat verschil dat Diesel zichzelf bloedserieus neemt. De met een zwart zonnebrilletje getooide actiester is in deze film iedereen de hele tijd een stap voor, en uiteraard nooit onder de indruk van wie of wat dan ook.

Dat is op zich niet zo erg; actiehelden hoeven geen door twijfel en onzekerheid verscheurde Hamlets te zijn, liever niet zelfs. De Terminators, Rambo’s en Lethal Weapons van weleer waren ook altijd stoïcijncer dan de rest, en spuiden ook de ene na de andere coole oneliner, maar ze waren zich daar nooit zo van bewust: zij hadden andere dingen aan hun hoofd dan stoer doen. Vin Diesels Riddick daarentegen is de hele tijd op uiterst puberale wijze bezig met indruk maken op de personages om hem heen. Het universum redden is bijzaak; eerst moet iedereen goed doorhebben wat voor een bad motherfucker Riddick wel niet is.

Als producent van de film heeft Diesel er mede voor gezorgd dat de nadruk van de film op de wederwaardigheden van dit enorm vervelende personage ligt, in plaats van op de heel wat boeiendere strijd der planeten. The Chronicles of Riddick struikelt over de beroerde uitwerking van de hoofdpersoon, en daarom is het een mislukte film.

Ruben - Door te stellen dat je voor originaliteit je niet bij genrefilms moet zijn, maak je het jezelf – én de filmmakers – wel erg makkelijk. Er zijn genoeg actiefilms die wél sprankelen. Er zijn genoeg horrorfilms die wél origineel zijn. Door bij genrefilms niet méér te verwachten dan goed uitgewerkte details – kunnen details een film dragen? – zal Hollywood oninteressante films als The Chronicles of Riddick blijven uitbraken. En wat zijn genrefilms überhaupt? Of wordt dat gedefinieerd door het feit dat ze geen originele ideeën behelzen? Natuurlijk hoeft niet iedere film een cinematografische revolutie te ontketenen, maar je mag als maker wel een beetje je best doen om een fatsoenlijk verhaal te verzinnen.

Overigens, Vin Diesel had in de Empire van deze maand dit te zeggen over Riddick: “He’s been misread, misrepresented and given up on and he ultimately becomes the character you then need most. In Chronicles it’s exciting to explore the same character, but on a much larger scale.”
Je moet bewondering hebben voor de diepzinnigheid die meneer Diesel hier tentoonspreidt. Want waar haalt hij dat allemaal vandaan? In wezen is het personage platter dan een velletje vloeipapier. Riddick heeft spierballen, praat in malle oneliners en heeft enge oogjes. Daar is alles wel zo’n beetje mee gezegd. Hij is het woord ‘character’ amper waard. Het is dan ook een raadsel wat Diesel (tevens producent van de film) in The Chronicles of Riddick zo graag wilde ‘exploreren’. Zou het een excuus zijn om makkelijk, snel geld te verdienen? Of is dit werkelijk diepzinnige cinema, en ontgaat dat deze recensent gewoon?

Kenji - Op die laatste vraag weet je het antwoord maar al te goed. Natuurlijk is dit geen diepzinnige film; Vin Diesel zit gewoon net zo vol met lulkoek als God met erbarmen.

Ruben - Dan veinst The Chronicles dus diepzinnigheid – met grote woorden en religieuze ondertonen. Is dat niet nog veel erger? Represailles!!!

Kenji – Die kale kop eraf!! Je hebt trouwens gelijk als je zegt dat er genoeg voorbeelden zijn van goeie blockbusters die hun genre ontstijgen, en wanneer je pleit voor meer originaliteit onder filmmakers.
Met de reden waarom dit zo'n slechte film is geworden, heeft dat alleen weinig te maken. Er is toch op zich niks mis met het feit dat we voor de zoveelste keer het 'stoere held wil eigenlijk geen held zijn --- liefje van held wordt geschaakt door schurk --- held is boos en gaat zijn liefje redden van de schurk'-verhaaltje krijgen voorgeschoteld? Spider-Man 2 gaat toch over hetzelfde? Alleen zijn de details rondom dat gegeven beter uitgewerkt, met name de beweegredenen van de hoofdpersoon. Peter Parker wil zijn grote liefde beschermen en erkent uiteindelijk zijn verantwoordelijkheid; meneer Riddick wil vooral dat niemand vergeet wie bad-ass numero uno is. Met het eerste kun je je identificeren, om het tweede moet je gewoon hartelijk lachen. Het zou allemaal nog niet zo gênant zijn, als Diesel ook maar een greintje zelfspot bezat; helaas blijkt uit het citaat dat jij aanhaalt, dat ook dat teveel gevraagd is.