Sarah Michelle Gellar speelt Karen Davis, een sociaal werkster die tijdelijk met haar vriend Doug (Jason Behr) in Japan verblijft voor een stage. Op een dag vraagt haar baas (Ted Raimi) haar of ze een huisbezoek van haar collega Yoko kan overnemen, omdat deze al twee dagen niet is komen opdagen.
In het huis treft Karen een Amerikaanse vrouw aan die niet aanspreekbaar is en ogenschijnlijk in een soort catatonische staat verkeert. Het huis lijkt verder verlaten en biedt een nogal chaotische aanblik. Als Karen de vrouw netjes in bed gestopt heeft en ze het huis een beetje aan het opruimen is, hoort ze vreemde geluiden. Ze gaat op onderzoek uit en komt oog in oog te staan met de meest huiveringwekkende verschijningen die ze ooit heeft gezien.
In Japan kent men de volgende zegswijze: "Wanneer iemand sterft in extreme woede, blijft er een vloek achter. Iedereen die hiermee in aanraking komt zal hetzelfde lot ondergaan". Met deze uitspraak is in wezen het hele verhaal van The Grudge verteld; er rust een vloek op een huis omdat daar de boze geesten van mensen rondwaren die in extreme woede zijn gestorven. Ieder individu die het huis betreedt krijgt met de demonen te maken en het moge duidelijk zijn dat deze confrontaties voor de bezoekers meestal een nare afloop hebben.
De film vertelt het verhaal op een niet-chronologische wijze. Zo zien we onder andere hoe het Yoko is vergaan en waarom ze niet is komen opdagen. We zien ook hoe de Amerikaanse vrouw samen met haar zoon en zijn vrouw het huis betreedt, en zijn getuige van de lotgevallen van een leraar (Bill Pullman), die het huis daarvoor een keer bezocht. Van alle personages zien we zowel hun kennismaking met het huis, als de gevolgen daarvan, en dat alles dus kriskras door elkaar. Hoewel dit non-lineaire lekker mysterieus en desoriënterend werkt, kun je je niet aan de indruk onttrekken dat je eigenlijk iedere keer een fragment met dezelfde strekking voorgeschoteld krijgt: mensen betreden het huis, voelen zich wat ongemakkelijk, horen vreemde geluiden (schrapen, bonken, kinderstemmetjes je kent het wel) gaan vervolgens op onderzoek uit en dan... BOE!! een bijzonder schrikwekkende ervaring valt hen ten deel. Nu is dat boe wel erg zacht uitgedrukt, want het moet gezegd worden, deze scènes zijn behoorlijk eng! Met griezelige gezichten die onverwacht uit het duister opdoemen weet regisseur Shimizu ons iedere keer weer de stuipen op het lijf te jagen. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten op het scary spul (zoals dat bijvoorbeeld wel het geval was in The Ring), want Shimizu trakteert ons in de eerste minuten al op een regelrechte hartstopper. Hoewel hij in principe steeds hetzelfde trucje toepast, mist het nooit zijn uitwerking. De horrorclichés waar Shimizu een flinke aanspraak op doet werken perfect en zijn erg goed toegepast.
Een van de initiators van deze remake was niemand minder dan Sam Raimi. Naar verluidt zou hij nogal gecharmeerd zijn van Shimizus Ju-on: The Grudge. Wat hij verder precies heeft kunnen betekenen voor de film (behalve zijn broertje Ted een rol toe te spelen - altijd leuk om hem te zien overigens) is niet duidelijk, maar het was waarschijnlijk te weinig. The Grudge biedt namelijk een flink aantal echt enge scènes, maar schiet wat verhaal betreft behoorlijk tekort. Zat er in The Ring nog een verhaal het ontrafelen van het mysterie en het zoeken naar de oplossing in deze film is dat niet aan de orde. Als kijker weet je immers al hoe het zit en de personages in de film komen daar langzamerhand ook achter, maar verder gaat het niet. De film mist gewoon de drive die je als kijker meesleept in het verhaal.
Liefhebbers van enge scènes komen zeker aan hun trekken, maar stel je daarnaast ook prijs op een zich ontwikkelend verhaal, dan komt The Grudge toch duidelijk iets te kort en zul je enigszins teleurgesteld de bioscoop verlaten
