Krachtige, trotse, Duitse haviken worden verslagen door mottige, kleine, zwakke duifjes het is de vleesgeworden slavenmoraal waar Friedrich Nietzsche zo fel tegen ageerde. Bij het zien van de nieuwe computeranimatiefilm Valiant zou de filosoof ongetwijfeld boos in zijn snor hebben zitten brommen. Maar...we draven door. We hebben hier immers te maken met een onschuldige kinderfilm. Hoewel, onschuldig? Valiant speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog; dappere duiven moeten geheime berichten vervoeren van en naar het front. Deze setting is misschien net iets te grimmig en bedreigend voor de allerkleinsten. Voor de iets ouderen is Valiant echter weer te tam en voorspelbaar. Waarom zou je bovendien naar een middelmatig geanimeerde Valiant kijken als je The Incredibles, Finding Nemo en Monsters Inc. hebt? Als één ding duidelijk wordt bij het bekijken van Valiant, is het wel hoe eenzaam Pixar aan de animatie-top staat. En voor dat besef heb je helemaal geen ingewikkelde, besnorde filosoof nodig.
We hebben het al zo vaak in films gezien: een klein, onbenullig kind blijkt een held in de dop. Geheel tegen de verwachting van alle bijfiguren in maar niet tegen die van ons verandert het lelijke, kleine eendje in de redder van de klas/het voetbalteam/de wereld. Een opsteker voor s werelds pispaaltjes misschien, maar ook oervervelend, voorspelbaar en erg braaf.
In Valiant een variatie op dit eeuwenoude moraalsprookje: het is dit keer geen kind dat een held blijkt, maar een duf duifje, Valiant. Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog meldt Valiant zich aan bij het duivenleger. Het doel van deze speciale divisie: geheime boodschappen vervoeren van en naar de bezette gebieden. Een gevaarlijke missie dus. Maar je raadt het al Valiant heeft meer in pacht dan zijn kleine postuur doet vermoeden. Onverschrokken gaat hij de confrontatie aan met de Duitse haviken en wint zon beetje eigenhandig de Tweede Wereldoorlog.
Filmmakers onderschatten kinderen. In feite vertelt bijna elke kinderfilm het zelfde verhaal, zij het verpakt in een ander jasje. Valiant is hierop geen uitzondering. Maar onthoud dit: kinderen zijn klein, kinderen zijn niet dom. Originaliteit wordt óók door kinderen gewaardeerd. Niet voor niets dat het sprankelende Pixar de ene hit na de andere scoort met opvallende en originele films. (Daar kunnen de humor-analfabeten bij Fox Animation Studios, bekend van Ice Age en Robots, nog wat van leren.) Maar blijkbaar durfden de makers met Valiant geen risico te nemen, en kozen ze voor het bekende verhaaltje, met een opdringerige moraal (stompzinnige mooi-weer-speel-propaganda), het geijkte liefje en de gouwe ouwe stereotiepe bijfiguren karakters zo uitgekauwd, dat ze niet eens meer plat te noemen zijn. Ze zijn beyond plat; ze zijn haast onzichtbaar, afwezig. Het ene oog in, het andere weer uit.
Goed, Valiant blinkt dus niet uit in originaliteit. Maar hoe scoort deze eerste grote computeranimatiefilm van Europese bodem visueel? Nou, niet om over naar huis te schrijven. De animatie is vlak en karig. Een voorbeeld. Werd je als publiek haast letterlijk nat van de bruisende, kolkende zee in The Incredibles en Finding Nemo, in Valiant is de oceaan niet meer dan een suf poeltje, troebel en statisch. En ook de duiven zelf komen niet echt van de grond. Is het niet eerlijk om Valiant met deze grote films te vergelijken? Dan moet men dergelijke middelmatigheid niet op deze markt uitbrengen. Nee, als dit het Europese antwoord is op het animatiespektakel uit de Verenigde Staten, dan hebben we nog een lange weg te gaan.
