Men neme een deel Twelve Monkeys, een flinke eetlepel The Butterfly Effect, voeg Eternal Sunshine of the Spotless Mind naar smaak toe, maak het af met een toefjes One Flew Over the Cuckoos Nest en dan hebben we iets wat op The Jacket lijkt. Ondanks dat de film op veel vlakken grote gelijkenissen met de genoemde films vertoont heeft het toch een eigen gezicht. Mede door fraaie cinematografie, effectieve montage en passende muziek weet de film, vooral in het begin, een intelligente en mysterieuze sfeer op te roepen.
In 1991 verliest Jack tijdens de Golfoorlog een groot deel van zijn geheugen als gevolg van een schot in zijn hoofd. Twaalf maanden later is hij weer hersteld en liftend op weg naar zijn oude woonplaats in Vermont. Hij komt een dronken moeder en haar 8-jarige dochtertje Jackie tegen, die met pech aan de kant van de weg staan. Hij helpt het tweetal om hun auto weer aan de praat te krijgen. Zijn volgende lift wordt aangehouden door de politie. Een schietpartij volgt en Jack raakt buiten bewustzijn. Wanneer Jack weer bijkomt moet hij terechtstaan voor moord op de politieagent; vanwege zijn gedeeltelijke geheugenverlies en zijn onsamenhangende verklaring wordt hij ontoerekeningsvatbaar verklaard en in een psychiatrische inrichting opgenomen. Daar wordt hij in het kader van zijn behandeling volgespoten met hallucinerende drugs, in een dwangbuis gestopt en in een lijklade geschoven. In die donkere claustrofobische ruimte en onder invloed van de drugs komen flarden van zijn verloren herinneringen weer naar boven. Maar behalve herinneringen uit het heden en verleden krijgt hij ook herinneringen uit de toekomst. In deze toekomst ontmoet hij de serveerster Jackie. Jack komt er achter dat zij nauw verbonden is met zijn leven en dat zijn voortbestaan min of meer in handen ligt van dit meisje. Samen gaan ze in de toekomst op zoek naar een manier om Jack in het heden te behoeden voor een dramatisch noodlot
Ook regisseur John Maybury loopt tegen de paradox van tijdreizen op: als je met informatie uit de toekomst het heden verandert, verandert daarmee ook de toekomst waardoor de juiste informatie daar niet meer voorhanden is Maar omdat er nooit de nadruk wordt gelegd op het tijdreizen en het eigenlijk maar zeer de vraag is of er eigelijk wel sprake is van tijdreizen, is dit nooit een storende factor in het geheel.
Adrien Brody (later dit jaar ook in Peter Jacksons King Kong te zien) heeft met zijn rollen in o.a. The Pianist en The Village al een mooi CV opgebouwd. Ook in The Jacket creëert hij met zijn ingetogen en toch expressieve spel op overtuigende wijze de getergde en aan amnesie lijdende oorlogsveteraan. Knightley daarentegen kan als Jackie een stuk minder overtuigen. Ze zet veel te overdreven een depressieve, alcoholistische low-class serveerster neer aan wie je eerder een hekel krijgt dan dat ze sympathie of medeleven opwekt. Haar teksten, die ze er verbeten en met veel onderlip uitperst, komen weinig geloofwaardig over. Gelukkig is daar nog Jennifer Jason Leigh die wel weet hoe ze haar rol van Dr. Lorenson realistisch moet neerzetten, en ook Kris Kristofferson met zijn ouwe verweerde kop doet het leuk als de lichtelijk sadistische Dr. Becker
Na een intrigerend begin zakt de film halverwege jammer genoeg behoorlijk in. De vaart gaat eruit, het verhaal sleept zich soms maar traag voort en vervalt regelmatig in herhalingen: telkens weer wordt Jack in de dwangbuis gegespt en in de lijklade geschoven, waar hij zijn hallucinaties krijgt. De hoofdplot verliest naarmate de film vordert steeds meer van het geheimzinnige en legt uiteindelijk een ietwat teleurstellend afgerond verhaal op tafel, dat weinig meer te raden over laat. Twee subplots, over de alcoholistische moeder en haar dochter en de behandeling van Babak, een catatonisch patiëntje, hebben wel een erg makkelijk en knullig Disney-einde.
Wel erg goed is de mooie beeldregistratie waar de film ons op trakteert: van de harde en nerveuze Desert Storm nachtkijkerbeelden in het begin, via de prachtige rustieke winterlandschappen, tot de verontrustende waanbeelden van Jacks hallucinaties, ondersteund door minimale muziek die de sfeer alleen maar versterkt. Tel daar een mooi acterende Brody bij op en je moet concluderen dat The Jacket zeker geen straf is om te moeten kijken.
