Lisa Reichert (Rachel McAdams) heeft het niet zo op vliegen, en ze is dan ook blij met het gezelschap van de charmante Jackson Rippner (Cillian Murphy), met wie ze voor de nachtvlucht (de 'Red Eye') een drankje nuttigt en een beetje zit te flirten. In het vliegtuig blijken ze naast elkaar te zitten en het gesprek van een paar minuten geleden wordt spontaan voortgezet.
Maar direct na het opstijgen onthult Jackson de ware reden van zijn aanwezigheid. Hij neemt deel aan een bijzonder ingenieus complot om een hooggeplaatste politicus te vermoorden, en Lisa is de sleutel tot het welslagen daarvan. Om zich te verzekeren van haar medewerking heeft Jackson er voor gezorgd dat Lisa geen hulp kan inroepen. Doet ze dit wel, dan zal haar vader worden gedood. Lisa beseft dat ze helemaal op zichzelf is aangewezen. In de korte tijd die haar nog rest zoekt ze wanhopig naar een manier om Jackson te stoppen...
In het eerste uur is Red Eye een degelijke psychologische thriller, die in de meest letterlijke zin spanning op de vierkante meter levert. Hulde dus voor Craven, die de glans van zijn reputatie als meester van het horrorgenre langzaam heeft zien verdwijnen, en met z'n vorige film Cursed helemaal een misbaksel afleverde.
Een prima prestatie ook van Rachel McAdams, die via Mean Girls en Wedding Crashers nadrukkelijk solliciteert naar grote Hollywoodfaam, en Cillian Murphy, die na 28 Days Later kleine en grotere bijrollen had in Girl with a Pearl Earring, Cold Mountain en recentelijk in Batman Begins. Op hun spel valt werkelijk niets aan te merken en er is duidelijk sprake van 'chemie' tussen de twee. Een gewaagde zet van Craven om zijn film te bouwen op een relatief onbekende cast, in een tijd waarin het meer en meer de namen op de posters zijn die mensen naar de bioscoop trekken.
De goed uitgewerkte spanning en het prima acteerwerk zorgen er zelfs voor dat je bereid bent om mee te gaan in de ongelooflijk onlogische plot. Welke dwalende geest verzint zo'n ingewikkelde constructie om een moord te kunnen plegen? Er kunnen zo veel zaken gebeuren die daders simpelweg niet kunnen plannen, die ze niet zelf in de hand hebben omdat ze afhangen van zoveel acties en beslissingen van andere mensen dan Lisa alleen, dat het een wonder mag heten dat deze jongens nog klanten krijgen voor dit soort grote klussen.
Maar het is in het laatste gedeelte dat de film echt door het ijs zakt. Alles wat de film tot dan toe boven zoveel van z'n genregenoten uittilt wordt overboord gegooid, het verhaal gaat in de cruisecontrole en rolt naar een einde dat zo'n enorm Hollywoodcliché is, dat je je kunt afvragen of het niet stiekem als parodie bedoeld is. Terwijl je je nog vastklampt aan de hoop dat er nog een briljante plotwending komt die dit alles rechtvaardigt blijkt de film afgelopen. Wie vervolgens de hele aftiteling blijft zitten haalt nèt de 85 minuten, en dat is erg weinig in een tijd waarin de meeste films gemakkelijk twee uur duren.
