De legende van Zorro bestaat al sinds 1919 toen de gemaskerde held voor het eerst tot leven werd gebracht in een boek van de Amerikaan McCulley. Een jaar later werd hij al op het witte doek gespeeld door Douglas Fairbanks. Sindsdien werden er vele films over hem gemaakt. Zeven jaar geleden maakte Martin Campbell The Mask of Zorro, met Anthony Hopkins als een oude Zorro en Antonio Banderas als zijn opvolger. Het was een speelse, vrolijke actiefilm met veel humor, spanning en ook nog wat drama. De chemie tussen Hopkins en Banderas zorgde voor de meeste leuke momenten, terwijl het drama voornamelijk voortkwam uit wraak- en liefdesgevoelens. Nu keren Banderas en Zeta-Jones terug voor een tweede avontuur onder leiding van Campbell, maar zonder Hopkins.
Tien jaar na de gebeurtenissen uit de eerste film zijn Alejandro en Elena nog altijd getrouwd, maar het gaat niet zo goed tussen hen. Elena verwijt Alejandro dat hij zich te veel als Zorro verkleed en te weinig bezig is met zijn gezin, waardoor hun tienjarige zoontje vervreemd is van hem. Na deze ruzie gaat het paar uit elkaar. Ondertussen is Californië bezig de 31ste staat van de V.S. te worden. Behalve mensen die in het geheim bezig zijn om te verzekeren dat Californië één wordt met de Verenigde Staten, zijn er ook mensen die dat koste wat kost willen voorkomen en daarbij geweld gebruiken. Alejandro en Elena raken verwikkeld in een web van politieke intriges en geheime organisaties met destructieve agendas. Daarnaast hebben ze nog te kampen met hun eigen problemen.
Kwam het drama de vorige keer vooral van twee wraakverhalen en het sublieme acteren van Hopkins, dit keer moet het komen van het huwelijk tussen Elena en Zorro (die om onverklaarbare redenen de achternaam van zijn vroegere mentor heeft overgenomen) en de relatie tussen Alejandro en zijn zoon, die zijn vader een sul vindt in vergelijking met Zorro. Dit laatste levert nog een paar aardige scènes op, maar die andere verhaallijn komt geforceerd en gekunsteld over. Gecombineerd met de herhaalde holle Amerikaanse retoriek over vrijheid als hoogste ideaal (terwijl Californië juist haar onafhankelijkheid opoffert door zich bij de V.S. te voegen) zorgt dit voor flink wat irritaties. Het is duidelijk dat een echt interessante verhaallijn met een echt interessant personage ontbreekt in dit vervolg; de warmte, de humor en het gevoel die Hopkins bracht, worden node gemist.
Daar tegenover staat dat de zwaardgevechten goed gechoreografeerd zijn, Banderas en Zeta-Jones met veel plezier hun rollen vertolken en dat de kleine Adrian Alonso voor een kindacteur het verassend goed doet. Het is niet zijn schuld dat zijn personage zulke tenenkrommende dialogen uit zijn mond laat rollen. De humor werkt zo nu en dan erg goed, maar op andere momenten mislukken de grappen volkomen en dat is behoorlijk pijnlijk om te zien. Vooral het paard van de held wordt een aantal keer volkomen misplaatst ingezet als lachertje: hij drinkt, rookt en boert erop los alsof het niets is. Verder is de totaal humorloze slechterik kleurloos en oninteressant. Het is dan ook vrij ongeloofwaardig dat hij op een gegeven moment het hart van Elena zou kunnen veroveren, wat wel wordt gesuggereerd.
Ondanks alle misstappen is The Legend of Zorro geen totaal mislukte film. Er zit nog genoeg charme in om in combinatie met de adequate actiescènes twee uur lang onderhoudend te zijn. Ten opzichte van The Mask of Zorro stelt deze tweede film op een aantal fronten teleur, maar er is nog best veel leuks in te vinden. Neem alleen al Catherine Zeta-Jones die na zeven jaar en twee kinderen later nog altijd even mooi is om naar te kijken.
