Het antwoord laat zich raden: de seksuele revolutie is allang vergeten en in de Verenigde Staten floreert het conservatisme weer als vanouds. Dit keer is het niet Richard Tricky Dick Nixon die het volk onder de morele knoet probeert te houden, maar de neo-cons van George W. Bush. En tegen deze fatsoenrakkers is Inside Deep Throat gericht. Dáárom nu! Maar waarom wordt dit dan niet helder? Waarom doet de film zo stuurloos aan?
Waarschijnlijk omdat Inside te veel wil in een te korte tijd. De documentaire behandelt in iets meer dan negentig minuten het ontstaansproces van Deep Throat, de opkomst en ondergang van de ster van de film Linda Lovelace, de banden die de makers hadden met de maffia en de impact die de film had op de Amerikaanse maatschappij. Deze onderwerpen worden snel en flitsend behandeld en laten weinig ruimte voor reflectie en verdieping. Inside voelt een beetje als een suikerspin: het ziet er allemaal lekker uit, maar de honger wordt er niet door gestild.
Versterkend element in dezen is dat wij, de nieuwe generatie nuchtere Nederlanders, een stuk minder gevoelig zullen zijn voor alle commotie die Deep Troat omringde, en nog steeds omringt. Wij zijn immers van het tijdperk waarin seks in videoclips, tv-series en marketing gemeengoed is. Bovendien doen we hier een stuk minder hysterisch over seksualiteit dan onze kuise vrienden in de Verenigde Staten (hoewel SBS6 en Veronica zelfs ónze fatsoensnorm behoorlijk tarten). Wij zullen Inside dus als minder prangend en schokkend ervaren als de gemiddelde Amerikaan. Het is amusant om te zien hoe een doorsnee seksfilmpje een heel land in rep en roer bracht. Maar meer eigenlijk ook niet.
