De romantische komedie is een filmgenre dat bol staat van de platgetreden paden en voorspelbare plotontwikkelingen. Dit soort films worden doorgaans ook niet gemaakt om mensen te verrassen, maar om ze te vermaken en met een goed gevoel naar huis te laten gaan. Bij dit genre zijn vooral sympathieke personages van belang, die de kijker betrekken bij hun lot, en een geloofwaardig obstakel dat de twee geliefden tot vlak voor het einde van de film van elkaar gescheiden houdt. Als die zaken goed verzorgd zijn, dan kun je als filmmaker met behoorlijk wat clichés, voorspelbaarheid en onwaarschijnlijkheid wegkomen. Mede daarom zijn romantische komedies zelden echt origineel, lijken ze veel op elkaar en zijn er maar weinig memorabel of bijzonder te noemen. Maar zolang ze leuk zijn, de kijkers eventjes doen zwijmelen en de twee bovengenoemde factoren bevatten, is er wel sprake van een geslaagde romantische komedie.
De belangrijkste vereisten voor zulke sympathieke personages zijn charmante, aantrekkelijke acteurs en actrices die bovendien raad weten met enige humor en een vleugje dramatiek. Meestal scoort de romantische komedie wel goed op dat gebied, en Just Like Heaven vormt daarop geen uitzondering. Mark Ruffalo, voornamelijk bekend van werk in serieuzere films, is een charismatische acteur die nu ook eens zijn komische kant mag laten zien. Reese Witherspoon heeft haar sporen in het genre ruimschoots verdiend met o.a. Legally Blonde (een rol waarvoor ze een Golden Globe-nominatie kreeg) en Sweet Home Alabama, waarin ze vele harten wist te veroveren met haar innemende uitstraling. Beiden zijn tevens allerminst vervelend om naar te kijken en hebben samen een uitstekende chemie, twee zaken die ook niet onbelangrijk zijn voor een film als deze. Jon Heder heeft een uitstekende bijrol als verkoper van boeken over bovennatuurlijke zaken; het is geen toeval dat hij in de leukste scènes telkens voorkomt. Samen met hem zorgen de bijrolacteurs voor de meeste grappige momenten, iets dat eveneens gemeengoed is in dit soort films.
Daar waar het met de acteurs meestal wel goed zit in dit genre, is dat geloofwaardige obstakel vaak een probleem. De geloofwaardigheid schiet er bij in, en dan komen er zeer geforceerde ontwikkelingen aan te pas die het verhaal gekunsteld doen overkomen. Daarnaast komt het nogal eens voor dat de film het juist van de chemie tussen de twee acteurs moet hebben, maar ze slechts enkele scènes met elkaar delen. Beide kwesties worden in dit geval grotendeels ontweken, alhoewel de plot niet altijd even geloofwaardig is.
Elizabeth is een jonge dokter die alleen maar met haar werk bezig is. Op de avond dat haar een felbegeerde promotie in het ziekenhuis wordt toegezegd, krijgt ze een dodelijk ongeluk. Een tijdje later verhuist weduwnaar David naar haar vroegere appartement. Voordat hij goed en wel is ingetrokken, verschijnt zij voor hem als geest. Al snel komen ze er achter dat hij de enige is die haar kan zien en met haar kan praten, dat zij alleen bij hem in de buurt kan leven en dat zij niet meer weet wie ze is of hoe ze in deze toestand terecht is gekomen. Om dat te achterhalen gaan ze samen op onderzoek uit. Zo bloeit er langzaam iets op, maar aangezien zij er eigenlijk niet is kunnen de twee ook niet echt samenzijn. Wel zijn ze voortdurend bij elkaar, en wordt er met succes maximaal ingezet op de chemie tussen Witherspoon en Ruffalo.
Het is een goed concept, dat in de uitwerking hier en daar wat onnodige steken laat vallen. Daardoor komt het niet tot volle wasdom, maar het reikt wel ver genoeg om naar een bevredigend einde toe te werken. Dat einde wordt overigens nog wel even onnodig opgerekt en uitgesteld, een valkuil van het genre die ook niet ontweken wordt. Just Like Heaven is daardoor een alleraardigste, af en toe redelijk geestige romantische komedie, die net met het hoofd boven de middenmoot uitkomt, maar ook zeker niet meer dan dat.
