Mickael is zeventien jaar en twijfelt aan alles, maar vooral aan zichzelf. Hij neemt eigenlijk alles voor lief, en reageert traag op veranderende omstandigheden. En alles om hem heen verandert juist in rap tempo. Als de relatie met zijn vriendin onder druk komt te staan, onderkent Mickael te laat dat hij zelf meer in de hand heeft dan hij dacht. Het kost hem een fikse koude douche voordat hij erachter komt dat dingen niet altijd hetzelfde kunnen blijven.
Veel geld is er niet bij Mickael thuis. Als de tandpasta op is, zet zijn moeder de tang erop, waardoor er toch nog een restje uit te knijpen valt. Om de elektriciteitsrekening laag te houden, wordt er zoveel mogelijk koud gedoucht (douches froides) en geen televisie meer gekeken. Dramatisch doen ze daar niet over, want geld was er eigenlijk nooit. Lastiger wordt het als Mickaels vader zijn rijbewijs verliest. Hij verliest daarmee zijn baan als taxichauffeur, en de spanningen in het gezin nemen toe.
Mickael heeft drie vluchtroutes voor deze instabiele thuissituatie: school, sport en zijn vriendin Vanessa. Zoals het de ware puberteit kenmerkt, staat er op alledrie de gebieden veel te veranderen. In de eerste plaats zit hij in het veeleisende eindexamenjaar, waar hij zijn hoofd met moeite bij kan houden. Ten tweede beoefent hij op hoog niveau judo en traint hij voor een zeer belangrijke wedstrijd. En ten derde leert hij de nieuwe judoka Clément kennen, waarmee hij al snel niet alleen de judomat, maar ook Vanessa deelt.
Mickael wordt als onzekere, verstandige puber sterk afgezet tegen zowel Vanessa als Clément die zelfstandiger en meer onbezonnen zijn. Terwijl hij zich vooral bezig houdt met judo en een gezond leven leidt, neemt Vanessa het ervan. Zij rookt, drinkt en eet de hele film overigens wat al te opzichtig, om dit contrast over te brengen. Vanessa en Clément hebben opzienbarend weinig tekst, waardoor we niet veel te weten komen over hun karakters. De regisseur lijkt niet te kunnen kiezen uit de diverse verhaallijntjes en geeft bijvoorbeeld de voorbereidingen op de judowedstrijd te veel aandacht.
De film kabbelt door van de ene herkenbare puber-situatie naar de andere, met een vleugje teleurstelling hier en een kloddertje jaloezie daar. De strekking is dat alles voortdurend een klein beetje verandert. Weliswaar is dat een waarheid waar je niets tegenin kunt brengen, maar het is op deze vrijblijvende manier helaas ook een te minimale basis voor een film van 102 minuten. Douches Froides is een weinig opzienbarende vertelling van alledaagse problemen geworden.
De groeistuipen van de drie pubers zijn overigens overtuigend neergezet, en ook de bijrollen van de ouders zijn prima ingevuld. Douches Froides heeft met zijn focus op puberale problemen een beoogd publiek van jongeren en meewarige ouders, waarbij deze laatste groep misschien wat moeite zal hebben met enkele expliciete bloot- en sekscènes. Regisseur Sordier, met tot dusver slechts een documentaire en een korte film op zijn naam, slaagt er niet in om van Douches Froides meer te maken dan een aardig, maar nietszeggend debuut.
