Eén van de beste komedies uit de filmgeschiedenis is zonder meer Some Like it Hot: een film over twee kerels, verkleed als vrouwen, die allerlei hilarische toestanden beleven. Ook erg leuk was natuurlijk Tootsie met Dustin Hoffman, en eigenlijk was Robin Williams ook nog best grappig als Mrs. Doubtfire. Maar eenvoudigweg een kerel in een jurk stouwen levert niet automatisch een grappige film op, dat bewees het in 2000 uitgebrachte Big Mommas House, met Martin Lawrence als een kolossale negerin. Om redenen die we wel nooit zullen begrijpen werd de film wel een financieel succes. Een vervolg moest er dus komen en dat is er nu ook, onder de welluidende titel Big Mommas House 2. Het moet gezegd worden: de makers hebben zichzelf overtroffen, want dit deel maakt een grondige herziening van het begrip dieptepunt noodzakelijk.
FBI-agent Malcolm Turner hijst zich wederom in zijn Big Momma-kostuum, ditmaal voor een undercoveropdracht. Om een nationale veiligheidsramp te voorkomen is het van belang dat een belangrijke verdachte nauwlettend in de gaten wordt gehouden. Malcolm, in de hoedanigheid van Big Momma, gaat aan het werk als nanny in het huis van de verdachte. Een ideale positie natuurlijk om een oogje in het zeil te houden, alleen heeft Big Momma er niet op gerekend dat zij als nanny ook nog geacht wordt om voor drie totaal verknipte kinderen te zorgen. Zware criminelen inrekenen is voor Big Momma geen probleem, maar een ontwricht gezin weer enigszins op de rails krijgen is andere koek.
Het inspiratieloze verhaal is van een zeldzame onnozelheid, maar dat zou voor een dergelijke komedie niet direct een probleem moeten zijn. De grappen zijn uitzonderlijk banaal en plat, maar dat hoeft nog steeds geen probleem te zijn. Het probleem is dat de grappen zo vreselijk slecht zijn uitgevoerd dat er werkelijk niets, maar dan ook helemaal niets te lachen valt en dat kan voor een komedie toch niet helemaal de bedoeling zijn. Het is onthutsend om te zien dat de filmmakers erin zijn geslaagd om werkelijk niet één grap te laten slagen en ieder sprankje aan humoristisch potentieel resoluut de nek om draaien. Ook met betrekking tot de actiescènes schiet de film hopeloos te kort: het ziet er voornamelijk allemaal knullig en erg goedkoop uit. Ranzig is de film wel. Zo wordt op een gegeven moment de bekende scène uit de film 10 geparodieerd: Big Momma in een geel badpak en van die kraaltjes in het haar rent in slow motion over het strand. Misschien dat sommige mensen met een bepaalde fetisj er nog plezier aan kunnen beleven, maar verder is het gewoon een weerzinwekkende vertoning die bovenal niet leuk is.
Een film die gewoon niet leuk is is nog tot daaraan toe, maar Big Mommas House 2 is ook nog eens een ronduit ergerlijke film en dat vooral dankzij de medewerking van Martin Lawrence. Deze non-acteur had altijd al een feilloos gevoel voor het opwekken van irritaties; in de rol van Big Momma weet hij je werkelijk tot wanhoop te brengen, mede door zijn vreselijke stemgeluid. Het continue slaken van allerlei typische kreetjes met dat overslaande piepstemmetje is werkelijk hemeltergend. En dat gaat dus de hele film zo door. Na tien minuten begin je wanhopig om je heen te kijken, op zoek naar vluchtroutes, en moet je serieus je best doen om niet gillend de zaal uit te rennen. In feite zou Amnesty International op de hoogte gebracht moeten worden, want het vertonen van deze film aan publiek is zonder meer een schending van de mensenrechten. Een bedankje aan het adres van deze recensent zou dan ook wel op zijn plaats zijn: hij heeft de film immers gezien zodat jij dat niet meer hoeft
