North Country is een fictieve filmversie van de eerste grote rechtszaak tegen ongewenste intimiteiten in de Verenigde Staten, Jenson vs. Eveleth Mines. Deze rechtszaak werd tegen het mijnbedrijf aangespannen door een vrouw die langere tijd op de werkvloer werd beschimpt en gediscrimineerd vanwege haar geslacht. Regisseuse Niki Caro mocht na haar wereldwijde succes met Whale Rider dit project op haar schouders nemen, waardoor dit een film van vrouwen en over vrouwen is geworden, maar niet alleen voor vrouwen.
De emoties waar Caro op inspeelt, zijn namelijk universeel. Wie zou er niet verdrietig en woedend worden als het lot van Josey Aimes hem of haar ten deel zou vallen? Josey vlucht met haar twee kinderen weg van haar man, vanwege zijn losse handjes. Ze keert terug naar de woonplaats van haar ouders, maar kan daar nauwelijks haar kinderen onderhouden. Een baan bij dezelfde mijn waar zo ongeveer alle mannen uit het dorp werken, waaronder haar vader, lijkt de uitkomst. Daar wekt de manier waarop zij en de andere vrouwen in de mijn door hun mannelijke collegas worden behandeld haar verbazing. Deze verandert al snel in verontwaardiging, maar Josey is de enige die iets aan de situatie wil veranderen, iets dat haar niet in dank wordt afgenomen door de mijn, haar mannelijke en haar vrouwelijke collegas. Langzamerhand begint iedereen zich tegen Josey te keren, inclusief haar bloedeigen vader en haar zoontje.
Het is moeilijk om niet ontstemd, gefrustreerd en uiteindelijk boos te worden om wat Josey wordt aangedaan. De eerste grappen kunnen nog wel weggelachen worden (zoals een dildo in een lunchbox), maar een latere aanranding waarvan niemand gelooft dat deze heeft plaatsgevonden niet. Zeker niet omdat de verantwoordelijke man ook nog eens betrokken is geweest bij een vreselijke, altijd geheimgehouden gebeurtenis uit Joseys jeugd. Daarentegen zijn de scènes waarin Josey hulp krijgt uit onverwachte hoek hartverwarmend, op eenzelfde manier als bepaalde scènes in Whale Rider dat ook waren. Een aantal gebeurtenissen is vrij voorspelbaar en soms ook een beetje melodramatisch, maar toch maakt dat de emotionele impact van de belevenissen niet minder.
Wat de film af en toe wel parten speelt, is de structuur waarin het verhaal is gegoten. Het lijkt eerst alsof het verhaal gewoon begint bij Josey die met haar kinderen haar man verlaat en terugkeert bij haar ouders om weer een nieuw bestaan op te bouwen. Maar na een tijdje blijkt dit een flashback te zijn, die vanuit de rechtszaal wordt verteld. Zo wordt het verhaal af en toe hinderlijk onderbroken door zeer korte scènes van de rechtszaak die nog moet komen. Niet alleen wordt zo vrij snel onnodig vooruitgeblikt op het einde van de film, maar deze scènes hebben verder ook niet echt een functie. Men had er beter aan gedaan alle rechtszaalscènes voor het einde te bewaren; nu worden er stukken aan elkaar gepraat die dat eigenlijk helemaal niet nodig hebben.
De film wordt gedragen door een zeer sterke acteerprestatie van hoofdrolspeelster Charlize Theron, die daarmee haar optreden in het fiasco Aeon Flux volkomen doet vergeten. Zij werd niet voor niets genomineerd voor een Oscar, een Golden Globe, een BAFTA en een Screen Actors Guild Award. Voor Frances McDormand (en voor de rest van de cast, die het zonder nominaties of prijzen moest stellen) geldt precies hetzelfde. Het is verfrissend om Sean Bean eens niet als eendimensionale slechterik te zien, Woody Harrelson lijkt de laatste jaren een specialist in goede bijrollen te worden en Richard Jenkins geeft sterk gestalte aan de duistere kant van zijn vaderpersonage uit de kwaliteitsserie Six Feet Under.
Niki Caro lijkt iets te hebben met moeilijke vader-dochter relaties, hoewel deze in North Country minder op de voorgrond treden dan in Whale Rider. In ieder geval weet ze goed hoe ze dit soort relaties moet inzetten met maximaal dramatisch effect, zonder dat er al te veel diepgang in zit. Vooral dankzij haar regie en het uitstekende acteerwerk ontstijgt de film het melodrama, terwijl er toch af en toe behoorlijk aan de traanbuisjes wordt getrokken. De grauwe beelden van het noorden van Minnesota worden op prettige wijze begeleid door o.a. een aantal liedjes van Bob Dylan, wiens Girl of the North Country de titel inspireerde. North Country is lang geen perfecte film, maar wel een aangrijpend en soms ook ontroerend drama.
