Veertien jaar geleden maakte Paul Verhoeven de erotische thriller Basic Instinct naar een script van Joe Eszterhas, met Micheal Douglas en Sharon Stone in de hoofdrollen. Douglas speelde Nick Curran, een politieagent die geobsedeerd raakte door de van moord verdachte Catherine Tramell, gespeeld door Stone. Terwijl er steeds meer doden vallen en Curran een relatie aangaat met Tramell draait het plot en de spanning om de vraag of Catherine Tramell nu wel of niet mensen met een ijspriem vermoordt. Het laatste shot van een ijspriem die onder haar bed ligt en waar ze net niet naar grijpt tijdens een vrijpartij met Nick, bevestigt het vermoeden dat zij het toch gedaan heeft. Dus waarom een tweede film maken rondom dezelfde vraag, terwijl iedereen die de eerste film heeft gezien weet dat zij een moordenares is die mannen om haar vinger windt en gek maakt?
Die vraag wordt door de makers van de film niet beantwoord. Men bewandelt ongeveer hetzelfde pad als veertien jaar terug, maar regisseur Caton-Jones is geen Paul Verhoeven, het script zit minder logisch in elkaar en David Morrisey heeft als mannelijk hoofdpersoon lang niet zo veel uitstraling als Michael Douglas. De enige die enigszins in de buurt van het niveau van de eerste film komt, is Sharon Stone. Maar ondanks dat ze erg haar best doet, is ze nu toch niet meer zo verleidelijk als vroeger.
Het verhaal is een slap aftreksel van het script van het eerste deel, en daar kan de verhuizing naar Engeland niets aan veranderen. Psychiater Michael Glass wordt gevraagd een psychologische analyse te doen van Catherine Tramell, die in de opening van de film weer eens een minnaar de dood injaagt. De vraag is of ze dat met opzet heeft gedaan of niet. Tenminste, voor justitie en Glass is dat een vraag, voor de filmkijker met kennis van deel één is dat een weet. Hier begint in ieder geval al Tramells manipulatie van Glass, die wordt voortgezet nadat Tramell wordt vrijgesproken en zijn patiënt wil worden. Hoewel het aardig is om te zien hoe zij hem bespeelt zoals Mozart een piano, wordt dat nooit spannend om naar te kijken.
De focus ligt namelijk op Glass, maar hij is helemaal niet interessant. Daarbij komt dat hij als een door zijn collegas zeer gerespecteerde psychiater niet doorheeft dat hij door haar geobsedeerd raakt, wat vrij ongeloofwaardig is. Toegegeven, zelfreflectie kan zeer lastig zijn, maar dat een oudere collega aan wie hij alles wat hij meemaakt vertelt, niet opmerkt wat bijna elke kijker onmiddellijk doorheeft, is toch echt onvergeeflijk.
Door het gebrek aan spanning, de stupiditeiten in het plot en sommige scènes die eigenlijk gewoon slechte versies van scènes uit Basic Instinct zijn, laat de lengte van de film zich na een tijdje ook erg merken. De film duurt nog geen twee uur, maar dat is eigenlijk minstens een half uur te lang. Er was al flink in deze versie geknipt, getuige de promo die een tijdje geleden op het internet circuleerde. Hierin waren een aantal scènes en zelfs personages te zien die de bioscoopversie niet gehaald hebben, en dat is maar goed ook. Als de film nog langer had geduurd, dan was het pas echt een doodsaaie tijdsverspilling geweest. Niet dat er nog veel scènes uit de film hadden gehaald kunnen worden, dan was het geheel nog veel onlogischer geweest.
Waardoor opnieuw de vraag naar bovenkomt: Waarom? Waarom een vervolg maken op een film waarvan het einde een vervolg uitsluit. Waarom een vervolg maken dat eigenlijk van te voren al gedoemd is te falen? Pure geldklopperij? Misschien. Sharon Stone schijnt te denken dat dit dé comeback van haar carrière zal zijn, maar het lijkt er eerder op dat dit de laatste nagel aan de doodskist van die carrière zal worden.
