Ik wilde na twee minuten eigenlijk al weglopen. Ik wilde na vijf minuten weglopen. Ik wilde na tien minuten weglopen. Ik wilde na een halfuur in slaap vallen, maar ik was bang dat ik nachtmerries over Hoodwinkedzou krijgen, en van mijn dromen blijven ze met hun vieze tengels af! Na drie kwartier overwoog ik opnieuw om weg te lopen. Na een uur deed ik weer pogingen om in slaap te vallen. Die nachtmerries konden toch nooit zo erg zijn als waar ik naar zat te kijken? Na tachtig minuten was de marteling over. Ik wilde gillend de zaal uitrennen, maar ik kon geen geluid produceren en mijn benen waren zo verkrampt dat er eventjes geen beweging in zat.
Hoodwinked is de zoveelste film die mee probeert te surfen op de computeranimatiegolf die Hollywood de laatste jaren overspoelt. Na het succes van Pixar en even later ook Dreamworks wilde iedereen een graantje meepikken van deze lucratieve hype. Al snel bleek dat de na-apers bij lange na niet in de buurt van de kwaliteit van hun voorgangers konden komen. Alleen Pixar slaagde erin om het niveau hoog te houden en constant leuke, originele en inventieve films te maken. Hoodwinked haalt met het op zijn kop zetten van een bekend sprookje misschien meer inspiratie uit Shrek, maar het is een understatement om te zeggen dat die film veel beter is. Zelfs het uiterst vervelende Madagascar is een meesterwerk vergeleken met Hoodwinked.
Het sprookje van Roodkapje is omgetoverd tot een politiemysterie waarin een kikker Roodkapje, haar oma, de wolf en de houthakker om de beurt ondervraagt. Een voor één doen ze hun verhaal, en elke keer worden er gaten uit het vorige relaas opgevuld. Roodkapje werkt als koerier voor haar omas koekjeswinkel, die bedreigd wordt door de mysterieuze receptensteler die het hele bos op stelten zet met zijn of haar misdaden. De wolf is een journalist die onderzoek naar deze dief doet. De houthakker blijkt geen houthakker te zijn en ook oma blijkt zich als iemand anders voor te doen.
De structuur waarin dit verhaal is gegoten, is weinig origineel. Dat geldt ook voor de saaie, ééndimensionale personages. De verrassend bedoelde onthullingen worden al tientallen minuten van te voren overduidelijk aangekondigd en zijn daardoor niet alleen voorspelbaar maar ook vervelend. Het verhaal wordt verder fantasieloos opgebouwd en afgewikkeld. Naast de strontvervelende personages en het oninteressante verhaal zijn er ook nog eens tenenkrommend slechte liedjes die stuk voor stuk het bloed onder de nagels vandaan halen. Tachtig minuten luisteren naar het schrapen van nagels langs schoolborden is draaglijker.
Daarbij komt ook nog eens het onverwachte gebrek aan humor en goede grappen. De meeste pogingen in die richting slaan de plank zover en zovaak mis dat die plank al snel wortel begint te schieten. Zo halverwege de film komt er heel af en toe nog wel eens een aardige opmerking voorbij, maar de stemming is in dat stadium al zover gedaald dat er zelfs geen glimlach geforceerd kan worden.
In een film die wél een origineel verhaal, boeiende personages en goede humor bevat, zou de povere animatie nog te vergeven zijn. Maar aangezien al die zaken ontbreken, valt het amateuristische, lelijke animatiewerk extra op. Het is alsof de klok meer dan tien jaar wordt teruggedraaid tot het tijdperk waarin de 3D-animatie nog in de kinderschoenen staat. Vooral de manier waarop de figuren in Hoodwinked bewegen is anno 2006 pijnlijk om te zien. Wordt er dan niks goed gedaan door de makers? Jawel, ze hebben het fatsoen hun marteling maar tachtig minuten te laten duren.
