Op de ochtend van 11 september 2001 staat de gerespecteerde havenpolitiesergeant John McLoughlin vroeg op, zoals hij dat elke werkdag doet omdat hij anderhalf uur moet reizen voor zijn werk in New York. Later die ochtend staat ook de veel jongere agent Will Jimeno op, zoals hij dat eveneens elke morgen gewoon is te doen, omdat hij minder ver van het havenpolitiestation woont. Maar vandaag is geen gewone dag. Vandaag is de dag dat twee gekaapte vliegtuigen in de twee torens van het World Trade Center zullen crashen, een derde vliegtuig op het Pentagon zal storten en een vierde vliegtuig na opstand van de passagiers zal neerstorten. Die laatste twee spelen echter geen rol van betekenis in Oliver Stones World Trade Center, na United 93 de tweede Amerikaanse film over 9/11.
We kennen allemaal de beelden: de inslag van de vliegtuigen, het rokende WTC en de instortende torens. De meeste van ons zijn ook op de hoogte van de politieke implicaties en gevolgen van de aanslagen en een groeiende groep mensen is bekend met de complottheorieën die de Amerikaanse regering bij de aanslagen betrekken. Oliver Stone staat bekend als een politiek geëngageerde regisseur die onder andere met zijn kritische films over de Vietnamoorlog en de moord op John F. Kennedy ten strijde trok tegen de gevestigde orde van de Verenigde Staten. Ditmaal is het hem echter niet te doen om politiek of kritiek, maar om het menselijke drama van twee mannen en hun families, die persoonlijk betrokken raken bij de aanslagen.
Na de eerste berichten over de ramp rijdt een eerstehulpteam van de havenpolitie van het centrum van Manhattan naar het WTC. Als expert van de beveiliging van dat gebouw leidt McLoughlin een team van vijf mannen, inclusief Jimeno, de zuidelijke toren in om mensen te evacueren. Ze zijn nog maar net binnen als het gebouw bovenop hen stort. Wonder boven wonder overleven McLoughlin en Jimeno dit, maar zitten dan zeven meter diep in het puin vastgeklemd, onder betonplaten en verwrongen metaal. Ze kunnen elkaar niet zien, maar horen dat de ander nog in leven is. Het enige wat ze kunnen doen is proberen in leven te blijven en hopen dat iemand erachter komt waar ze zitten en hen probeert te redden. Dit doen ze door met elkaar te praten en na te denken over onder andere hun families, hun politiewerk en religie. Ondertussen wachten hun vrouwen en families angstvallig op bericht over de mannen, maar het enige wat zij weten is dat die het gebouw in zijn gegaan en sindsdien niet meer gezien zijn.
De film werd in nauwe samenwerking met de McLoughlins en de Jimenos gemaakt, om hun verhaal zo accuraat mogelijk te verfilmen. Men wil laten zien dat er die dag naast al het verdriet en lijden ook nog goede dingen plaatsvonden. Zoals mensen die zonder een seconde te twijfelen anderen onbaatzuchtig te hulp schoten, ongeacht het grote gevaar voor eigen leven. Maar vooral mensen die onder de vreselijkste omstandigheden er in slagen te overleven, onder meer door liefde voor hun naasten en hun religie.
Oliver Stone slaagt erin die boodschap te verwerken in een overdonderende, meeslepende en waarheidsgetrouwe film. Daarvoor ging hij grondig te werk en niet bepaald subtiel. Om de geloofwaardigheid van de mensen te waarborgen, verzamelde Stone een uitstekende cast bij elkaar. Nederlander Jan Roelfse ontwierp de zeer indrukwekkende sets, die eng realistisch overkomen. Er waren dit jaar weinig tot geen intensere scènes in de bioscoop te zien dan die waarin de zuidelijke toren instort. De rest van World Trade Center is een heftig drama dat zeer effectief op de traanklieren werkt. Tenminste, als de kijker openstaat voor dit drama en niet al te veel moeite heeft met een visioen van Jezus, melodramatische liefdesverklaringen en meer van dat soort zaken. Voor de welwillenden onder ons zal de film zeer hard aankomen en zal een zakdoek nodig zijn.
