Met deze vijfde sequel breit schrijver-acteur-regisseur Sylvester Stallone een seriewaardig einde aan het personage dat hem roem bracht. Sly is Rocky, en Rocky is Sly, daar komt de inmiddels zestigjarige ster niet meer van af. Bokser Rocky Balboa spreekt als goeiige underdog veel meer tot de verbeelding dan Rambo, die te cartoonesk was om echt uit te groeien tot de status van de Italian Stallion. De eieren, het liedje, de training in de straten van Philadelphia, de romance met Adrian, haar broer Paulie met de raspende stem: nog eenmaal en dan is het echt voorbij.
In het leven moet je altijd proberen om je rug recht te houden, en als je ergens voor gaat, dan ga je ervoor. Als het meisje uit je dromen je bijvoorbeeld niet ziet staan, dan geef je niet op, maar loop je op haar af en vraag je haar mee uit. En sta je in de boksring tegenover mean machine Mr. T., dan vlucht je niet, maar vecht je tot de laatste snik. Rocky heeft ons belangrijke levenslessen meegegeven, waar je op moeilijke momenten altijd op kan terugvallen omdat ze zo basaal zijn. Dat was dé reden van het succes van de eerste Rocky uit 1976: de fundamentele aantrekkingskracht van een eenvoudige arbeider die de knop omzet en zijn rug recht houdt, waarna hij krijgt wat hij verdient.
Tel daarbij op de doeltreffende acteerprestaties van Stallone zelf, Talia Shire als Adrian, Burt Young als Paulie en Carl Weathers als zijn arrogante opponent Apollo Creed, plús de legendarische ontstaansgeschiedenis van Rocky - waarvan we weten dat Stallone jarenlang met zijn script door Hollywood zeulde omdat hij er met hart en ziel in geloofde - en een klassieker is geboren. Helaas waren de vervolgfilms in afnemende mate van mindere kwaliteit. Het summiere plotje van de underdog die alles op het spel zet voor de wereldcup was de iele ruggengraat van het succesvolle eerste deel, maar onvoldoende stevig voor het jarenlang uitmelken van de formule met als enige variatie de tegenstanders in de ring.
Sylvester Stallone vond het in 2006 tijd worden om de serie eens echt van hem af te schrijven met deze vijfde sequel. Toegegeven, Rocky V, het deel waarin Balboa zijn hersenbeschadiging te boven komt, maar moeite heeft de relatie met zijn zoon gezond te houden, was te melodramatisch en zwak om als bevredigend slot te tellen. Toch slaat Sly in dit zesde deel hetzelfde sentimentele pad in, maar ditmaal met een beter resultaat. Dat ligt in de eerste plaats aan het pretentieloze script over de oud geworden bokser die in het verleden leeft en het vuur mist dat hem zoveel zeges bracht. Als eigenaar van een klein restaurant vertelt Rocky gevraagd en ongevraagd verhalen over zijn roemruchtige verleden als zwaargewicht bokser.
Zijn vrouw Adrian is overleden, maar op het kerkhof heeft hij altijd een klapstoeltje paraat voor zijn frequente bezoeken aan haar graf, waar hij lange gesprekken voert over de goede oude tijd. Zijn leven ligt achter hem, maar als op televisie een gedigitaliseerde celebrity match wordt gehouden tussen de huidige nummer één van de wereld en oldtimer Rocky, begint het te borrelen. Zijn nieuwe vriendin Marie spoort hem aan, maar zoon Rocky jr. raadt het zijn vader ten strengste af om terug te keren naar de ring. Tussen die twee vuren kiest de oude baas voor zichzelf, trekt zijn grijze trainingspakje voor de laatste maal aan en duikt de koelcel in om eens lekker te gaan sparren.
Rocky Balboa besteedt bijna zijn volledige lengte aan de pulpromannerige perikelen met vriendin, zoon en schoonbroer Paulie, een wederom mooie rol van Burt Young die gelukkig ook in dit laatste deel weer prominent aanwezig is. Getraind en gevochten wordt er maar weinig, en ook de eindstrijd valt afgezien van de uitslag- ook wat tegen. De flinterdunne, overbekende plot kan iedere Rocky-fan zelf uittekenen, maar toch is het gezien de vorige, veel zwakkere sequels een waardig einde van de serie. Hoewel Rocky Balboa als film dus echt niet op eigen benen kan staan, kunnen we samen met Sly het Rocky-hoofdstuk nu eindelijk afsluiten.
