In 1981 wordt door onder andere Tim Robbins het theaterensemble The Actors Gang opgericht, waar Jack Black en Kyle Gass elkaar in 1994 ontmoeten. Ze richten kort daarna de beste band aller tijden op: Tenacious D. Tenminste, zo noemen ze zichzelf. Black en Gass spelen daarin allebei slechts akoestische gitaar, maar doen net alsof ze keiharde hardrock en metal spelen. Met een grote ironische knipoog doen ze net alsof ze heel naïef zijn en dat is hun charme. Daarnaast rocken ze toch regelmatig je sokken eraf, zoals ze zelf plegen te zeggen.
Na een aantal optredens die hen direct een cultgevolg opleveren en één optreden in een komische sketchshow, krijgen ze de mogelijkheid om drie korte filmpjes met de band (zijzelf dus) te maken. The D, zoals ze bekend zijn bij de fans, bracht in 2001 de eerste plaat uit met daarop onder andere de hit Tribute, een weergave van de essentie van de band. In dat nummer gaan ze de strijd aan met de duivel door het beste nummer ooit te spelen. Omdat ze dat nummer natuurlijk niet nog een keer kunnen spelen, is Tribute slechts een ode daaraan.
Jack Black is natuurlijk in de eerste plaats bekend als filmkomiek die vaak 'muzikale' rollen speelt. Hij brak door als de cynische muziekkenner en zanger Barry in High Fidelity, en speelde als muziekleraar de hoofdrol in School of Rock. Zijn specifieke soort humor was ook in veelvoud terug te vinden op het eerste album van Tenacious D. Het nieuwe album, de soundtrack bij deze film, bevat iets minder humor maar is nog steeds erg leuk. Helaas valt de film in vergelijking met de soundtrack een beetje tegen.
De grappen in de liedjes zijn namelijk vrij geslaagd, terwijl de grollen buiten de muziek om niet zo leuk zijn. Zowel de manier waarop als de timing waarmee ze gebracht worden, is regelmatig beneden peil. Een aantal concepten komt hierdoor helaas niet goed uit de verf. Zo stelt de uitwerking van het basisidee teleur, terwijl het op zich prima is bedacht en ook nog eens heel leuk wordt ingeleid.
Een jonge JB (ook wel Jables) rebelleert met rock tegen zijn christelijke familie, maar die rebellie wordt met harde hand de kop ingedrukt door zijn vader. JB communiceert met zijn poster van Dio (o.a. uit Black Sabbath) en die vertelt hem dat hij naar het Mekka van de rockmuziek moet vertrekken: Hollywood. Deze opening van de film wordt verteld in rockende liedvorm, met Meatloaf als de vader en Ronnie James Dio als zichzelf.
Pas als hij volwassen is, komt JB eindelijk aan in Hollywood en ontmoet daar ene gitarist genaamd KG. Die wil eerst niks van de jongere man hebben, maar na een tijdje wordt Jables toch zijn protégé. Hij leert de jongeman de belangrijkste vaardigheden in de rockwereld: piemel pushups en de powerslide. Samen vormen ze de band Tenacious D, met het plan om de beste rockband ooit te worden. Dat blijkt echter nog best moeilijk te zijn, en de twee zijn ten einde raad, totdat hen opvalt dat alle grote rocksterren op een gegeven moment in hun carrière hetzelfde plectrum gebruikt hebben: The Pick of Destiny.
Vanaf dat moment is hun missie het bemachtigen van dat plectrum. Op weg naar eeuwige roem worden ze geconfronteerd met studentenfeestjes, manke vreemdelingen, de rock-n-roll hall of fame en de duivel. Dat klinkt misschien allemaal erg mooi, maar de uitwerking van deze en andere ideeën is niet zo geweldig. Opvallend is dat Jack Black hier lang niet zo energiek en maniakaal is als in zijn beste rollen, terwijl er toch niemand is die hem beteugelt. Wel moet gezegd worden dat het geheel met veel charme wordt gebracht. Black mag dan niet echt in vorm zijn, zijn enthousiasme is nog altijd aanstekelijk. En wie zijn wij om dat te weerstaan? Zijn wij engelen? Nee, wij zijn slechts mensen. Rock!
