Speelduur: 83 minuten | Jaar: 2007
The Amityville Horror, The Texas Chainsaw Massacre en dan nu The Hitcher; Platinum Dunes-producer Brad Fuller stort zich vol overgave op remakes van horrorklassiekers - bij voorkeur beginnend met 'The' - die soms slecht (Amityville) en soms redelijk (Chainsaw) uitpakken. Ondanks het feit dat beroepsengerd Rutger Hauer node wordt gemist en er een verdubbeling van het aantal onschuldige roadtrip-luitjes heeft plaatsgevonden, kan Fullers laatste poging onder regie van debuterend videoclipregisseur Dave Meyers eindelijk eens als goed gekwalificeerd worden.
Jim en Grace, twee verliefde collegekids, gaan tijdens spring break op vakantie naar een sfeervol meer. Om dat walhalla te bereiken zullen ze een behoorlijk lange autorit moeten maken. In principe geen probleem totdat ze op een druilerige avond bijna een man aanrijden die ze even later uit schuldgevoel maar een lift geven. Voor een ieder die het origineel uit 1986 (van Robert Harmon) heeft gezien - en eigenlijk ook voor iedereen met enige thrillerervaring - is het meteen duidelijk dat die vriendelijk ogende lifter helemaal niet zo vriendelijk is. De steekgrage engerd wordt afgeschud, maar weet de kids terug te vinden. En nogmaals. En nogmaals. Tussendoor vallen er behoorlijk wat dodelijke slachtoffers waar de politie de onschuldige jongeren van verdenkt. Immers, de lifter is m telkens gepiept als de sirenes loeien en wie gelooft nou de lieflijke Jim en Grace?
Een nieuwe versie maken van een klassieker is altijd een hachelijke onderneming, zeker als deze zo spannend was als eightiesthriller The Hitcher. De filmmaker staat een moeilijke taak te wachten. Voor de fans van het origineel moet er immers genoeg herkenbaars overblijven, terwijl frisse inzichten en modernisering onontkoombaar zijn om het interessant te houden voor de rest. Meyers heeft hierin een goed evenwicht gevonden. Waar protagonist Rutger Hauer slechts Jim Halsey (toentertijd gespeeld door C. Thomas Howell) achtervolgde, wordt de huidige Jim (Zachary Knighton) vergezeld door zijn bevallige vriendinnetje Grace (Sophia Bush). Hoewel de beklemmendheid van een geïsoleerd slachtoffer dat met niemand over zijn ellende kan praten nu ontbreekt, biedt het concept van twee slachtoffers weer nieuwe mogelijkheden. De twee kunnen samenwerken tegen hun kwelgeest, hetgeen behoorlijke spannende scènes oplevert. Neem bijvoorbeeld de onvergetelijke truckpullingslotscène, waarin je niet alleen de ellende voelt van het slachtoffer zelf, maar ook de angst van de wederhelft.
Het toevoegen van die extra hoofdrolspeler en de daaruit voortstromende veranderingen is eigenlijk het enige wat de scriptschrijvers rigoureus hebben aangepast. Wat juist zo sterk was aan het concept is blijven staan als een huis: het onduidelijk blijven van de beweegredenen van de lifter, tergende achtervolgingen en de wanhoop als niemand gelooft dat een zwijgzame man in een leren jas al die doden op zijn geweten heeft. Met een frisse aanpak zijn deze elementen zo weer de bioscoop in te werpen. Ook in een ander essentieel onderdeel, de casting, zijn de makers behoorlijk geslaagd. Rutger Hauer is natuurlijk moeilijk te overtreffen, maar Sean Bean zet een eng en beklemmend equivalent neer. De twee jongelingen Bush (bekend van de tv-serie One Tree Hill) en Knighton (in zijn speelfilmdebuut) maken absoluut geen onuitwisbare indruk, maar zijn daarentegen ook niet zo tenenkrommend slecht als geregeld het geval is in teen horror.
Meyers hoeft zich dus absoluut niet te schamen voor zijn debuut op het witte doek. Toch zou het wellicht een goed idee zijn om zich bij zijn volgende project te distantiëren van Brad Fuller en Platinum Film. Want nu de góéde seventies- en eightieshorrors ongeveer allemaal in de remake zijn geweest, zullen ze zich binnenkort vast gaan wagen aan verhalen die in een eerste versie al niet te pruimen waren. What's next? Een opgepoetste Attack of the Killer Tomatoes? Basket Case met een fijn door cgi gefabriceerd monstertje? Een wél realistische The Blob?
