De televisieserie Spaced is misschien wel het best bewaarde geheim van Groot-Brittannië. Het eerste (plaatselijke) succes van het magische team Edgar Wright en Simon Pegg maakte voornamelijk Britten aan het lachen, maar is met zijn subtiele, ironische humor van zeldzame kwaliteit. In de rest van Europa zijn deze creatievelingen echter vooral bekend van Shaun of the Dead, die zó origineel was dat hij een eigen genre behoefde: de romzomcom. Daarmee werd de lat voor een eventuele opvolger hoog gelegd en wellicht dat het daarom maar liefst drie jaar duurde voordat ze met iets nieuws kwamen. Een makkelijke herhalingstruc hebben de makers gelukkig weten te vermijden: geen hilarische zombies meer, nu is het de beurt aan hilarische politieagenten.
Pegg speelt Nicholas, een Londense politieagent die té goed is in zijn werk: hij weet zoveel criminelen te arresteren dat zijn collega's zich er lichtelijk door bedreigd voelen, en hij wordt overgeplaatst naar Sandford. Dit slaperige stadje, herhaaldelijk gekozen tot 'dorp van het jaar' is héél wat anders dan de grote stad. Vaste partner Nick Frost speelt de lamlendige collega Danny, degene die Nicholas wegwijs moet maken. En dat kan hij wel gebruiken, want achter die lieflijke uitstraling van het dorpje gaat heel veel meer schuil...
Geen zombies deze keer, maar wél een hybride vorm die zo'n beetje het midden houdt tussen een Britse detective en een Amerikaanse actiefilm. Origineel is het zeker. En we weten van Shaun dat Wright en Pegg goed zijn in het geven van een nieuwe draai aan oude genres. Ook in Hot Fuzz doen ze dat weer meesterlijk. Achtervolgingsscènes, shoot-outs, de broodnodige onthoofding; Hot Fuzz heeft het allemaal, maar dan tegen die typisch Britse achtergrond. Zonder spoilerig bezig te zijn kunnen we hier niet teveel zeggen over wát er dan precies aan de hand is in Sandford, maar het roept herinneringen op aan The DaVinci Code, Invasion of the Body Snatchers en de ridders van de ronde tafel. En er vallen misschien nog wel meer - in elk geval opvallendere - slachtoffers. Over die slachtoffers gesproken: dat er geen zombies ronddwalen in deze film wil niet zeggen dat er geen brute doden te betreuren (of toe te juichen) zijn, integendeel. Iedereen die achter het geheim lijkt te komen, wordt vrij pijnlijk toegetakeld.
Toch zijn het niet de moorden of actiesequenties die Hot Fuzz zo goed maken, nee, het is de typische humor. Soms zo droog dat je er een plens water bij wil gooien, soms zit het in (subtiele en minder subtiele) verwijzingen, andere keren is het fysieke humor of een briljante oneliner. Je kunt duidelijk merken dat het team achter deze film al jaren op elkaar is ingespeeld, vooral Frost en Pegg vullen elkaar aan: de stoere perfectionist en de lompe doch lieve stuntel zullen de boel wel even oplossen. Nou ja, niet echt dus, maar dat maakt de kijker eigenlijk niets uit. Evenmin als het onlogische gehalte van de plot, de enigszins onverklaarbare bijrollen en de iets te lange speelduur (een minuutje of twintig korter had het verhaal waarschijnlijk wel goed gedaan) ; het is allemaal vergeten door de Cornetto's, geweerschoten en toepasselijke soundtrack. Cinematografisch is het ook allemaal dik in orde. Waar sommige Britse films nog wel eens willen blijven steken in (onbedoeld) amateuristisch aandoende beeldkwaliteit, spettert Hot Fuzz van het scherm.
Mocht je genoten hebben van Shaun of the Dead, dan kun je deze film absoluut niet aan je voorbij laten gaan. Helemaal niet moeten lachen om die film? Shame on you! En toch gewoon gaan kijken naar Hot Fuzz, want ja, dit is toch eigenlijk wel de grappigste film van de laatste jaren.
