Eigenlijk heeft Nicolas Cage maar twee gezichtsuitdrukkingen: getergd en boos/agressief. Die beperking heeft hem geen windeieren gelegd. In tegendeel: al jarenlang speelt de goede man getergde (Leaving Las Vegas) en agressieve (Face/Off) karakters. Hoewel hij ook geregeld in romantische verhalen heeft gespeeld (we noemen een City of Angels) blijft hij toch voornamelijk bekend vanwege de producties waarin alles om hem heen lijkt te ontploffen. Zo ook in Next.
Nic (zonder k) speelt Cris (zonder h), een getergde (!) man die gebukt gaat onder zijn gave: het twee minuten vooruit kunnen zien in de toekomst. Als de FBI (in de gedaante van Julianne Moore), drukdoende met het voorkomen van een nucleaire aanslag, zijn gave ontdekt, proberen ze hem zover te krijgen om te voorspellen waar de atoombom verstopt zit. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want de evil minds laten hun plannetje niet zomaar mislukken en schrikken er niet voor terug om Cris' liefje, Jessica Biels Liz, tegen hem te gebruiken.
Om eerst eens met dat object of affection te beginnen: de combinatie Cage en Biel is misschien wel een van de meest onlogische van de afgelopen jaren. De jonge en sprankelende Biel tegenover die droogkloot van een Cage. Het maakt de liefdesscènes er niet geloofwaardiger op, eerder lachwekkender.
Over lachwekkend gesproken, die droogkomische blik van Cage heeft ook vóórdelen: hij zorgt voor de broodnodige humor in deze film. Denk aan Put that bunny back in the box-achtige Con Air-opmerkingen en je begrijpt wat er bedoeld wordt. De manier waarop Cris met zijn gave omgaat, heeft ook een groot aandeel in de humor. Doordat hij dingen aan ziet komen, kan hij ze gemakkelijk ontwijken, hetgeen van pas komt bij het ontlopen van de FBI of het versieren van vrouwen (vooraf kunnen zien of een versiertruc succes zal hebben, hoe handig!).
De belangrijkste aantrekkingskracht voor het potentiële Next-publiek zal hem toch echter in de actiescènes zitten. En laten we eerlijk zijn: die kunnen absoluut betiteld worden als 'indrukwekkend'. Een tankwagen die (rollend van een berg) ontweken moet worden, harde gevechten en vooral de nucleaire aanval (nee, we verklappen hier niets mee, want dat is ook al in de trailer te zien) zitten goed in elkaar. Op dat gebied dus niets te klagen.
Wel jammer zijn de ogenschijnlijk compleet willekeurige momenten waarop Cris in de toekomst kan kijken. Normaal gesproken ziet hij iets maar één keer; twee minuten voordat het gebeurt dus. Maar als hij Liz wil versieren, probeert hij het gewoon een keer of tien (in zijn hoofd?) totdat hij een succesvolle manier heeft bedacht. En bij het doorzoeken van het gebouw waarin de bad guy zich bevindt splitst hij zich (mentaal) gewoon in een stuk of tien personen. Tijdbesparend, ja. Geloofwaardig, niet echt. Nou is het sowieso niet waarschijnlijk dat de makers van Next dat wilden bereiken met deze film. Aan gelijksoortige tijdssprongfilms kun je eigenlijk alleen plezier beleven als je je eraan overgeeft en de boel niet te serieus benadert (dus niet: dat kan toch helemaal niet?!). Zie bijvoorbeeld The Lake House: een belachelijk gegeven, maar als romkom zeker niet onaardig als je het voor waar aanneemt. Binnenkort ook in de bios: Premonition, eveneens met Sandra Bullock; een verhaal waarin haar echtgenoot het ene moment dood is en het andere moment nog springlevend. Ook niet bepaald iets dat ons brein makkelijk gelooft.
Dus: zet je daar even overheen, laat de Jerry Bruckheimer-achtige trein over je heen walsen, grinnik hier en daar om Cages komische hoofd en ja, dan is Next eigenlijk best te pruimen.
