Je mag je gebied niet verlaten, je mag niet zitten, niet leunen, niet bellen, niet roken en niet eten. De achttienjarige soldates Mirit en Smadar krijgen in hun wijk van Jeruzalem van een superieur te horen wat ze allemaal niet mogen. De twee meisjes mogen eigenlijk maar een ding doen, en dat is Arabisch uitziende mensen om hun identiteitspapieren vragen. Mirit doet dat plichtsgetrouw, terwijl Smadar er alles aan doet om onder haar verplichtingen uit te komen.
In Israël geldt zelfs vandaag de dag nog altijd de dienstplicht voor zowel mannen als vrouwen. Tenzij je een Arabische moslim of een christen bent, of als je je beroept op religieuze verplichtingen moet iedere vrouw twee jaar dienst doen in het Israëlische leger. In Close to Home volgen de filmmaaksters Vardit Bilu en Dalia Hagar de opbloeiende vriendschap tussen de meisjes Mirit en Smadar. De twee soldates gaan op hun eigen manier met de dienstplicht om. Terwijl Mirit de weg van de minste weerstand kiest, zoekt Smadar de confrontatie op door steeds precies te zoen wat zij zelf wil.
Het gekissebis tussen de twee soldates vult de eerste drie kwartier van de film waarin opvallend weinig diepgang zit. De weerzin van de twee om Arabische mensen om hun papieren te vragen lijkt een uitgelezen kans om commentaar te leveren op de politieke en sociale misstanden in het land, maar in de eerste helft van Close to Home wordt die mogelijkheid niet benut. Tot er in het gebied waar Mirit en Smadar hun dagelijkse rondes doen een bom ontploft. Deze traumatische gebeurtenis brengt de meisjes nader tot elkaar, omdat ze beseffen dat hun gekibbel tijdsverspilling is in een land waar je ieder moment van de dag van de aardbodem geblazen kunt worden.
Toch volgt ook op dit moment van helderheid geen echte verdieping en kabbelt Close to Home rustig voort. De regisseurs kozen er voor om in deze kleinschalige film te laten zien hoe twee jonge vrouwen in de dagelijkse realiteit van het gemilitariseerde Jeruzalem leven en werken. Hoe ze tijdens hun dienst als soldaten soms even rustig een sigaretje roken als het niet mag, hoe ze soms even achter een mooie man aan lopen om te zien waar hij woont en hoe ze elkaar soms in de haren vliegen terwijl dicht bij huis bijna dagelijks doden en gewonden vallen. Daarvoor zijn grote woorden inderdaad niet nodig, maar Close to Home is te onbeduidend om indruk te maken.
