Tweelingbroers Oxide en Danny Pang schreven en regisseerden The Eye en diens vervolg met veel gevoel voor visuele flair en goed getimede schrikeffecten. Toch werden deze uiterst succesvolle horrorfilms en ook Bangkok Dangerous, de gangsterfilm waarmee ze in 1999 debuteerden, geplaagd door oppervlakkigheid. Ze leunden teveel op de spanningsopbouw. In The Messengers zetten de regisseurs deze weg voort, met slaapverwekkende gevolgen.
Voor een prikkie heeft de familie Solomon het huis in North Dakota kunnen kopen. Een opknappertje is het wel, maar vooral vader Roy ziet in het oude huis en de grote lappen landbouwgrond een mogelijkheid om hun leven een nieuwe wending te geven. De familie heeft namelijk een aantal financiële en emotionele tegenslagen te verwerken gehad in Chicago en Roy is nu vastbesloten om dat definitief achter zich te laten. Maar hoe gedecideerd hij zijn sceptische vrouw Denise en hun kinderen Jess en Ben daarvan ook probeert te overtuigen, vanaf de eerste stappen die het gezin in het huis zet, blijkt dat ze er niet welkom zijn.
Dat het huis spookt, merken alleen de kinderen. Maar wie gelooft nou een zestienjarige meid die met een flinke borrel op haar eigen broertje het ziekenhuis in reed? En dan kleine Ben, die niet kan praten en dus geen verslag uit kan doen van de vele monsters die over de plafonds van hun boerderij kruipen. De gebroeders Pang snappen best dat je spanning opbouwt door het angstaanjagende eerst te suggereren met geluidseffecten en een spel met donker en licht, want dat bewezen ze eerder in The Eye, maar in The Messengers openbaren de monsters zich al direct in het volle licht en rest slechts het wachten op de afwikkeling van de plot.
Terwijl Kristen Stewart zich in de rol van dochter Jess aardig weet te bewijzen als een serieuze aanwinst voor Hollywood, staan Penelope Ann Miller en vooral de beperkte Dylan McDermott er maar een beetje bij te kijken. Echt spannend wil het op een specifieke, lang uitgesponnen scène na niet worden, waardoor alle gewicht op de plot komt te liggen. En die is niet alleen veel te nietszeggend om de film te dragen, maar we zagen hem ook al eerder en beter in Guillermo del Toros The Devils Backbone uit 2001. The Messengers is door Hollywood vakkundig ontdaan van ieder scherp randje en daardoor helaas geschikt voor jong en oud; de doodsteek voor een serieus bedoelde horrorfilm.
