Peter OToole wilde journalist worden, slaagde in die ambitie, maar stond toch al op zijn zeventiende op het toneel. Na zon tien jaar in de marine en het theater maakte hij zijn filmdebuut met een bijrolletje in de vergeten Disneyproductie Kidnapped. Zijn filmcarrière stelde weinig voor totdat hij de hoofdrol in David Leans grootse en prestigieuze productie Lawrence of Arabia kreeg aangeboden. Hij was de vierde keus voor de titelrol, maar vestigde zich als filmacteur en eiste een prominente plek op in de filmgeschiedenis.
Ondanks de tientallen rollen die hij daarna speelde, waarvoor hij acht (!) oscarnominaties en één ereoscar ontving, zal hij altijd herinnerd worden als T.E. Lawrence uit David Leans epos uit 1962. Volgens Premiere Magazine is het de beste acteerprestatie aller tijden. Hoewel de lof voor OTooles invulling van de rol volledig terecht is, wordt deze fantastische acteur tekort gedaan als de waardering en herinnering daartoe beperkt blijven. Zo laat hij in Venus ook een prachtig staaltje acteren zien. Hij kreeg er zijn achtste oscarnominatie voor, maar viste dit voorjaar wederom achter het net toen Forest Whitaker er met het gouden mannetje vandoor ging.
Dat neemt niet weg dat de rol van de oude acteur Maurice Russell OToole op het lijf geschreven is. Driekwart eeuw na zijn geboorte is hij charmanter en charismatischer dan ooit en haalt hij het maximale uit de vaak scherpe en spitsvondige dialogen. Het is een genot om te kijken hoe deze oude rot zijn vak verstaat door met allerlei subtiliteiten zijn personage vorm te geven. De kenmerkende humor komt mede voort uit het uitstekend geschreven script, warin behalve OToole ook andere acteurs de ruimte wordt gegeven om uit te blinken.
Zo is daar Leslie Philips die Ian speelt, de levenslange vriend van Maurice en eveneens een acteur op leeftijd. De komst van Jessie, de dochter van Ians nicht, prachtig gespeeld door Jodie Whittaker, zorgt voor opschudding in het leven van Maurice en Ian. Haar oudoom kan haar niet uitstaan en weet absoluut niet hoe hij met deze jonge vrouw moet omgaan, terwijl Maurice, altijd al een ladies man geweest, wel raad met haar weet. Terwijl hij beetje bij beetje haar vertrouwen en vriendschap wint, wordt hij verliefd op de minstens vijftig jaar jongere vrouw. Ondertussen zorgen problemen met zijn prostaat ervoor dat hij impotent wordt, maar dat staat zijn theoretische interesse in Jessie niet in de weg.
Het scherp geschreven script heeft misschien een enigszins simpel verhaal, maar geeft de acteurs alle ruimte om hun personages uit te werken en vorm te geven en voorziet hen van vele slimme dialogen en lekkere, typisch Britse humor. Uiteindelijk is er ook nog plek voor enige ontroering. Het zijn vooral de acteurs en hun personages die de film de moeite waard maken, met Peter OToole als onbetwiste ster. In het huidige bioscoopklimaat in Nederland is er steeds minder ruimte voor kleine acteursfilms zoals deze, omdat ze niet in het plaatje van de Europese en Aziatische filmhuishits passen en al helemaal niet geschikt zijn voor de grote commerciële bioscopen. Dat is erg jammer, want films als Venus zijn heerlijk om naar te kijken.
