Adam Sandler is samen met o.a. Ben Stiller en Eddie Murphy een van de succesvolste Amerikaanse filmkomieken van de afgelopen tien jaar. Dat komt onder andere omdat hij zo betrouwbaar is (of voorspelbaar, afhankelijk van je mening over hem). Steevast speelt hij in zijn films hetzelfde type. Een kinderlijke man met agressieve neigingen en met hetzelfde soort simpele humor. Wat krijg je als je dergelijke humor combineert met de gevoeligheid en intelligentie van Alexander Payne en Jim Taylor die de scripts schreven van Sideways, About Schmidt en Election, en die een bijdrage leverden aan dat van I Now Pronounce You Chuck & Larry?
Een op twee heel verschillende gedachtes hinkende film. Aan de ene kant propageert Chuck & Larry tolerantie en begrip voor homoseksualiteit, in de Verenigde Staten nog altijd actueel en verre van normaal, aan de andere kant zit de film vol platte homograppen - waaronder een aantal van het homofobe soort - en enkele zeer domme racistische stereotypes. Het is haast ondenkbaar dat die uit de pen van Payne en Taylor komen. Het is des te waarschijnlijker dat zij een eerste versie hebben ingeleverd, die daarna weer is bewerkt door de andere schrijvers.
Regisseur Dennis Dugan, die al vaker met Sandler werkte, heeft daar misschien ook wel een hand in gehad, getuige het feit dat zijn kleine bijrol het meest homofobe personage uit de film is, al krijgt hij daar dan wel weer klappen voor van de (heteroseksuele) hoofdpersonen, Chuck Levine en Larry Valentine. Zij zijn twee brandweermannen die voor elkaar door het vuur zouden gaan . De boezemvrienden verschillen enorm van elkaar. Chuck is een onverbeterlijke rokkenjager die het per ongeluk vrijen met de tweelingzus van een scharrel in zijn eigen voordeel weet te gebruiken, terwijl Larry een alleenstaande vader van twee jonge kinderen is die na drie jaar nog steeds flink rouwt om de dood van zijn vrouw.
Omdat Chuck tijdenlang geen post heeft willen openen die iets met zijn overleden vrouw te maken had, staat zijn vrouw nog altijd geregistreerd als zijn enige erfgenaam. Na een bijna dodelijk voorval op zijn werk realiseert Larry zich dat als hij sterft zijn kinderen niks van hem krijgen. Het erfrecht naar zijn kinderen overhevelen gaat maanden duren, maar die tijd heeft Larry niet; morgen kan immers een brandend huis boven zijn hoofd in elkaar storten. Het enige wat hij kan doen om het proces te versnellen is opnieuw te trouwen, zodat alles automatisch naar zijn nieuwe partner wordt overgezet.
Het probleem is dat Larry nog lang niet klaar is voor een nieuwe relatie en bovendien leidt dat niet automatisch tot een snel huwelijk. Dus vraagt hij zijn boezemvriend Chuck of die met hem wil trouwen, zodat ze allebei moeten pretenderen uit de kast te komen. Kennelijk doen heteros in New York dit vaker, want binnen enkele dagen staat er een inspecteur voor de deur om te controleren of ze wel echt homo zijn en niet de boel belazeren. Als gevolg van dit onderzoek komt er een hoorzitting en daarvoor moet het duo een advocate in de arm nemen. Dit maakt hun leugentje om bestwil nog moeilijker te handhaven, aangezien deze advocate een bevallige jonge vrouw is met veel homo´s in de familie, die Chuck in verleiding brengen en het pas getrouwde stel op de proef stelt door ze mee te sleuren naar o.a. een homofeest en een gay pride parade.
Op het eerste gezicht gaat I Now Pronounce You Chuck & Larry over vooroordelen over homoseksualiteit, zoals die ontdekt worden door twee heteros die zich als homos voordoen. Uiteindelijk gaat de film eigenlijk vooral over de heteroseksuele diepe vriendschap tussen twee mannen, waarbij en passant wat vooroordelen worden ontkracht, terwijl er nog veel meer in stand worden gehouden. De film is dan ook op de heteroseksuele (jonge)man gericht, wat af te leiden is uit de manier waarop de camera slaafs de rondingen van Jessica Biel volgt. Heimelijk werpt de film vooral een blik op de heteroseksuele blik op homoseksualiteit. De Amerikaanse hetero brengt het er niet zo goed vanaf. Klinkt daar dan toch de intelligentie van Payne en Taylor in door?
Misschien, maar de waardering van de film zal toch vooral afhangen van de mate waarin je als kijker gevoelig bent voor de platte, regelmatig politiek incorrecte humor. Hoe grappig vind je de manier waarop Sandler in het begin voortdurend omringd wordt door schaars geklede vrouwen, of waarop Ving Rhames weer eens een boze, gevaarlijke zwarte man neerzet? Hoe leuk vind je Steve Buscemis pietluttige ambtenaar die het koppel beschuldigt van heteroseksualiteit, of Larrys zoon die dans, zang en de spagaat boven balsporten prefereert? Als je kan lachen om de vaak simpele humor van I Now Pronounce You Chuck & Larry, dan valt er ondanks het plichtmatige en voorspelbare einde (dat toch afbreuk doet aan de film) best veel lol te beleven aan deze dissociatieve en identiteitsgestoorde film.
