Dino de Laurentiis is een van de beroemdste en veelzijdigste filmproducenten aller tijden. Zijn 66 jaar durende bijdrage aan zowel de Europese als Amerikaanse cinema is ongekend. Hij werkte ooit samen met gevierde Italiaanse regisseurs als Federico Fellini, Roberto Rossellini, Vittorio De Sica, Luchino Visconti en Michelangelo Antonioni, die afgelopen maandag overleed. Dat leverde hem o.a. een Gouden Leeuw en een Oscar op. In de jaren zestig bracht hij Hollywood naar Italië en produceerde hij in zijn geboorteland onder andere de campklassieker Barbarella. Later werkte hij nog samen met o.a. Sidney Lumet, David Cronenberg, David Lynch, Milos Forman, William Friedkin, Ridley Scott, Michael Mann, Robert Altman en Ingmar Bergman, die net als Antonioni deze maandag is gestorven.
In totaal is Dino de Laurentiis bij meer dan zeshonderd titels betrokken geweest, die vele prijzen in de wacht hebben gesleept, waaronder vier Oscars, dertig Oscarnominaties, een Palme dOr op het festival van Cannes en drie Gouden Leeuwen op het festival van Venetië. Bij de Oscars van 2001 kreeg hij de prestigieuze Irvin G. Thalberg Award. Hij heeft vier filmstudios opgezet; in Rome, de Verenigde Staten, Australië en Marokko. Hij heeft als producer onder andere klassiekers als La Strada, Le Notte di Cabiria en Serpico op zijn naam staan en cultfilms als Death Wish, Flash Gordon en Army Of Darkness.
Hij was ook verbonden aan de Conan-films en was zodoende medeverantwoordelijk voor de lancering van Schwarzeneggers acteercarrière. In de afgelopen twintig jaar produceerde hij vier van de vijf films over dr. Hannibal Lecter. Alleen de meest geslaagde, The Silence Of The Lambs, werd niet door hem geproduceerd. De helft van zijn producties dit millennium bestaat overigens uit die pre- en sequels van The Silence of the Lambs, aangezien hij maar zes films produceerde sinds de eeuwwisseling. Begrijpelijk, de beste man is al 88, en daardoor zij het hem vergeven dat zijn drie laatste producties, Hannibal Rising, The Last Legion en Virgin Territory van een zeer laag niveau zijn.
De andere betrokkenen verdienen dergelijke vergevingsgezindheid veel minder. De film werd mede geproduceerd door Dino de Laurentiis tweede vrouw Martha en een van zijn dochters uit zijn eerste huwelijk, Rafaella de Laurentiis. Marthas werk heeft zich voornamelijk beperkt tot het (mede) produceren van de films die haar man de afgelopen twee decennia maakte. Rafaella heeft naast haar werk met haar vader (o.a. de Conan-films) een aantal martial arts tv-producties en Sky Captain and the World of Tomorrow geproduceerd.
Een vierde producer die betrokken was bij dit project is Tarak Ben Ammar, een neefje van Tunesische vrijheidsstrijder en eerste president Habib Bourguiba. Zijn bekendste wapenfeit is waarschijnlijk het naar Tunesië halen van de productie van Indiana Jones & The Last Crusade. Verder is hij bevriend met o.a. Rupert Murdoch, François Mitterand en Silvio Berlusconi.
Vanwaar dit uitgebreide, semi-interessante verhaal over de producenten van The Last Legion? Omdat zelfs dat nog boeiender is dan de film zelf. Deze werd in het najaar van 2005 opgenomen en lag vervolgens meer dan een jaar op de plank om uiteindelijk hier gedumpt te worden, waarschijnlijk vanwege de een of andere contractuele verplichting, anders was dit misbaksel waarschijnlijk nooit in onze bioscopen beland. In de reclameslogans wordt de film al verbonden met de mythe van Koning Arthur en Excalibur, iets wat pas in de laatste vijf minuten van de film echt naar voren komt en deze meteen nog een stuk minder te genieten maakt.
Niet dat er vóór die tijd al iets te genieten valt overigens. In het zeer ineffectief gebrachte verhaal moet ene Aurelius (Colin Firth) de 14-jarige keizer Romulus Augustus van het Romeinse Rijk naar Engeland escorteren. Rome is in 470 veroverd door de Gothen en de Romeinen hopen in Engeland het enige nog aan de keizer loyale leger te vinden. Wijze oude man Ambrosinus (als je dacht dat Ben Kingsley zijn carrière eindelijk uit het slop had gehaald dan heb je het mis ) en Indiase schone Mira (zou Aishwarya Ray hiermee gehoopt hebben in Hollywood door te breken?) vergezellen hen tijdens de trip, terwijl ze achterna worden gezeten door het enige lichtpuntje van de film: de bruut Wulfila, een geinig staaltje overacting van Kevin McKidd, die onlangs juist het symbool van Romeinse standvastigheid was in de serie Rome. Oh, en dan is er ook nog eens een hoop oninteressant gedoe rond een of ander mysterieus zwaard dat van Caesar zelf zou geweest zijn en inmiddels magische kwaliteiten zou bezitten.
Matige muziek zwelt op tijdens de voorspelbare momenten, en geen moment krijgt The Last Legion de epische kwaliteiten die overduidelijk nagestreefd worden. De tenenkrommend slechte dialogen helpen ook niet bepaald. Het gebrek aan ervaring van regisseur Doug Lefler komt pijnlijk naar voren in onder andere de jammerlijk gefaalde pogingen dramatische diepgang aan de personages mee te geven, en het resultaat is een slaapverwekkende film die zeer inadequaat geschiedenis en legende aan elkaar probeert te koppelen.
