Hitchcocks meesterwerken zijn ogenschijnlijk niet geschikt voor remakes. Met als dramatisch dieptepunt Gus van Sants Psycho uit 1998. Weinig filmmakers wagen zich eraan. D.J. Caruso doet dit jaar een poging door Rear Window, een van Hitchcocks beste films, op discrete wijze te reanimeren. Een dappere keuze die wonderwel goed uitpakt.
De plot is regelrecht overgenomen uit de klassieker en zal de meeste filmliefhebbers dan ook wel bekend zijn. Lichtelijk rebellerende Kale is sinds het auto-ongeluk van zijn vader en zijn daaruit voortvloeiende agressiviteit aan huis gebonden. Om zich toch nog te amuseren gaat hij zijn buren bestuderen. En daarbij hoeft hij zich niet te vervelen, want naast een mooi buurmeisje (Sarah Roemer) is er ook nog een buurman van wie Kane het idee heeft dat hij een aantal moorden heeft gepleegd. Dus moet hij op onderzoek uit.
Behoorlijk herkenbaar tot dit punt. Toch heeft Caruso geleerd van het rechtstreekse kopiëren van Van Sant, en heeft hij duidelijk zijn eigen stempel op het verhaal gedrukt. Zo speelt de techniek (mobiele telefoons, camera's, internet) een grote rol in het ontmaskeren van de moordenaar. Daarnaast heeft hij ervoor gekozen de Hitchcockiaanse suspense aan te passen aan de behoeften van de hedendaagse jeugd, die inmiddels aan wat meer actie is gewend. Het verhaal wordt hier en daar echter iets te duidelijk uitgelegd, zodat de spanningsopbouw wat zwakker is en de kijker zelden op het verkeerde been wordt gezet waar Hitchcock zo bekwaam in was.
Het acteerniveau van oude rotten James Stewart en Grace Kelly wordt helaas niet gehaald, al zou dat ook boven verwachting zijn geweest. Vooral Sarah Roemer verbleekt in vergelijking met de onvergetelijke uitstraling van Kelly. Desalniettemin zetten vooral LeBeouf en Morse een solide prestatie neer, zeker in vergelijking met andere films in dit genre. Je gaat meeleven met de onderlinge verhoudingen en het einde kan, mits onbekend met het origineel nog wel degelijk verrassen.
De Hitchcockiaanse cameratrucjes zijn niet in overvloede aanwezig, maar het is zeer de vraag of die wel uit de verf waren gekomen als Caruso zich deze elementen ook had toegeëigend. Waarschijnlijk zou het dan te zeer op een regelrechte kopie zijn gaan lijken en dat bleek in het verleden zoals gezegd geen goed idee te zijn. Omdat het verhaal duidelijk leunt op de beklemmende elementen van de suburbs en het paranoïde voyeurisme omlijst wordt door intrigerende details en zijlijnen in het verhaal is het te makkelijk om Disturbia af te schrijven onder het motto 'Ik wil niet dat ze aan Hitchocks meesterwerken komen'. Het is namelijk een goede thriller die een aantal puntje-van-je-stoel-momenten heeft en een mooie ode blijkt te zijn aan een oude meester. Hitch hoeft zich deze keer niet om te draaien in zijn graf.
