Diane Keaton was in de jaren zeventig zo'n beetje de populairste actrice, vooral in haar samenwerking met Woody Allen in o.a. Annie Hall. De kenmerkende sarcastische humor van haar was nog leuk in The First Wives Club, vertoonde behoorlijk wat scheurtjes in Something's Gotta Give en viel genadeloos in het water tijdens The Family Stone. Met haar nieuwste product bewijst Keaton dat ze nog lager kan vallen. Want er was waarschijnlijk nooit eerder een romantische komedie die zó flauw, saai en voorspelbaar bleek.
Keaton speelt Daphne Wilder, moeder van drie dochters: sexy Mae, serieuze Maggie en verlegen Milly. Als moeder laatstgenoemde een handje wil helpen door haar via contactadvertenties aan een leuke vent te koppelen, komt een aantal mannen de familieband eens even verstoren. Ook al worstelen de dochters met de bemoeienis van moeder Wilder, de seksuele openheid in het gezin is niet echt kapot te krijgen.
Klinkt saai, toch? Nou, dat is het dus ook. Echt een film vol zeurende en zeikende vrouwen (en nee, dit is niet seksistisch, want geschreven door een vrouw). Door dit soort producties krijgt ons geslacht een slechte naam. Lauren 'Gilmore Girls' Graham blaat een behoorlijk aantal shots vol in haar kenmerkende hoge tempo, maar Keaton krijgt het zelfs voor elkaar om haar gekrijs daar overheen te laten komen. Als de gesprekken die onderling gevoerd werden nou nog interessant waren, soit. Maar het gaat allemaal over mannen die niet precies doen wat de vrouwen willen (goh), of mannen die wel doen wat de vrouwen willen, maar waar de vrouwen toch niet verliefd op zijn omdat ze nog worstelen met andere gevoelens. Je zou er bijna hoofdpijn van krijgen.
De 'komische toestanden' die veroorzaakt worden door de bemoeienissen zijn niet komisch, soms ontzettend vergezocht en je ziet ze van mijlenver aankomen. En, even voor de duidelijkheid, een moeder en dochter die samen de geslachtsdelen van hun sekspartners bespreken zijn NIET leuk. Dat hele amicale 'kijk ons eens modern en open tegen elkaar zijn' is tenenkrommend. Een telefoongesprek over orgasmes is sowieso niet baanbrekend meer en penispraatjes waren sinds The Sweetest Thing al niet meer grappig. Wat er met Because I Said So bedoeld wordt en of er een groter, alomvattend plan is, weet niemand.
Bij deze een roep om meer romcoms te maken met een origineel einde (en begin, en middenstuk), waarin ze elkaar uiteindelijk niet krijgen. Hier spreekt absoluut geen romcomhater, integendeel. Maar het moet dan wel om een product gaan dat met enige liefde voor het vak is gemaakt en niet aandoet als pure geldklopperij. Regisseur Lehmann maakte eerder al het niet bijster boeiende The Truth About Cats and Dogs en het ronduit pijnlijke 40 Days and 40 Nights. Hij lijkt zo'n beetje de koning van de flauwe romcoms te worden. Het is weliswaar zo dat dergelijke films af en toe nog behoorlijk wat geld opleveren, maar kwalitatieve hoogstandjes zijn het niet. Niet naartoe gaan dus. Of je moet gedwongen worden met een pistool tegen je slaap.
