Alles is groot in Hairspray. Van de gezellig dikke hoofdpersoon Tracy Turnblad tot haar ambities en haar door de hairspray uit de titel hoog opgespoten haar. Het haar van Tracy torent zo hoog uit boven de jongen die achter haar in de klas zit dat hij klaagt dat hij het bord niet kan zien.
Tracy zelf heeft niet veel aandacht voor het bord. Ze kijkt voornamelijk naar de klok, want om vier uur, als de lessen zijn afgelopen, begint haar lievelingsshow op televisie: de dansshow van Corny Collins (de film zit vol met fantastische namen), waarin de leukste kinderen van de stad de nieuwste danspasjes laten zien. Let wel, leuk betekent hier: mooi, slank en bovenal blank.
Dat merkt Tracy als ze auditie doet: de vileine Velma von Tussle (een heerlijke rol van Michelle Pfeiffer, na vijf jaar eindelijk weer eens op het witte doek) stuurt haar direct weg. Racistisch is Velma ook: de zwarte kinderen mogen in de show alleen op de maandelijkse negro day dansen, maar eigenlijk vindt ze dat al veel te vaak. In het Baltimore van de jaren zestig waar de film zich afspeelt, is integratie voor veel mensen nog een vies woord.
Het zal niet verrassend zijn dat Velma uiteindelijk niet wint. Corny zelf vindt namelijk dansprestaties het belangrijkste en kiest Tracy wél uit voor zijn show als hij haar ziet dansen. Zij gebruikt op haar beurt haar positie in de show om tegen segregatie te pleiten. Het is allemaal erg zonnig en naïef hoe er enthousiast met zijn allen tegen het discriminerende kwaad wordt gestreden. Of de discriminatie die dikke mensen ondervinden even erg is als het racisme van de jaren zestig waag ik te betwijfelen, maar de film maakt het de cynicus moeilijk. Er wordt openlijk een sprookje verteld en als alle buitenbeentjes aan het einde een beurt krijgen op de dansvloer is het onmogelijk niet in het triomfantelijke gevoel te delen.
John Waters, een regisseur die bekend staat om zijn subversieve en onsmakelijke humor, vindt het vast een grap van jewelste dat een van zijn films nu een hitmusical is. Hij maakte namelijk in 1988 het origineel, met Ricki Lake als Tracy en de beruchte travestiet Divine als haar moeder Edna. Hij is in deze film kort te zien als potloodventer. In 2002 werd van de film van Waters een Broadwaymusical gemaakt die succesvol genoeg was om Hollywood te overtuigen dat het verhaal het risico waard was.
In navolging van de twee voorgangers wordt in Hairspray anno 2007 de rol van Edna Turnblad, de moeder van Tracy, opnieuw door een mannelijke acteur gespeeld, te weten John Travolta. Het lijkt misschien een vreemde keus, maar vergeet niet dat Travolta met Saturday Night Fever en Grease al dansend beroemd werd, en dat hij in Pulp Fiction liet zien dat hij er nog steeds iets van kan. Het verrassendste is dat hij de rol zonder knipoog speelt: niet als travestiet maar als vrouw. Als hij/zij met zijn/haar man Christopher Walken danst, is het makkelijk te vergeten dat ze twee mannen zijn.
Christopher Walken is, zoals je wel van hem kan verwachten, fantastisch. De rest van de cast is ook prima. James Marsden, voornamelijk bekend als de stijve hark Cyclops uit de X-men films, verrast met zijn diepe stem, en van nieuwkomer Elijah Kelley zullen we vast nog meer horen. Hij danst dat het een lieve lust is en je kunt er daadwerkelijk nog wat van zien ook. In de meeste recente musicals zijn de dansscènes weinig meer dan snel gemonteerde beelden van bewegende lichaamsdelen. Shankman gebruikt dit soort trucs niet, maar vertrouwt op de dansvaardigheden dan zijn cast. Verfrissend.
Uiteindelijk stelt Hairspray niet heel veel voor: het verhaal is flinterdun, de meeste liedjes beklijven niet en buiten het zingen en dansen acteert hoofdrolspeelster Nikki Blonski niet echt heel goed. Maar ach, het is een onderhoudende film waar je huppelend bij wegloopt. Wat wil je bij een musical nog meer?
