De lijn tussen oprechtheid en pretentie is flinterdun, in het bijzonder bij Amerikaanse dramafilms. Het vaak dikke sentiment dat zo kenmerkend is voor dit genre, is zowel een vloek als een zegen voor Hollywood en zijn liefhebbers: ongeacht of een film de plank misslaat, er is altijd wel een ontvankelijk publiek voor. Het overgrote deel bezoekers houdt het echter snel voor gezien en zo is de verwachte top al snel een flop. Een paar jaar terug viel de wereld als een blok voor The Notebook en nu probeert Evening hetzelfde publiek aan te spreken. Het is te betwijfelen of dit daadwerkelijk gaat lukken.
In korte heldere periodes vertelt de stervende Ann Lord aan haar dochters over een bijzonder moment uit het verleden. Het betreft haar kortstondige relatie met ene Harris Arden die ze ooit tegenkwam op de bruiloft van haar goede vriendin Lila, een telg uit de welgestelde Wittenbornfamilie. Hij was voor haar de ware, maar door omstandigheden zag ze haar dromen nooit verwezenlijkt worden. Deze tragedie loopt in de film parallel aan een vergelijkbare situatie waarin de kinderen van Ann zich bevinden. De film laat vervolgens zien hoe het verleden kan doorklinken in het heden.
Evening grijpt de nostalgie aan van de cinema van weleer, maar wil tegelijkertijd door middel van een vrij moderne vertelstructuur een hedendaags beeld schetsen van relaties binnen de familie en al dan niet gemiste kansen uit het verleden. Door twee duidelijk verschillende filmische stijlen met elkaar te verweven, moet de regisseur Lajos Koltai van hele goede huize komen om te overtuigen. Dit lukt hem helaas niet. Een exces aan mooifilmerij verhult de vaak simpele en clichématige passages, maar kan uiteindelijk niet verbergen dat de op papier ontroerende familiegeschiedenis wel erg kort door de bocht wordt uitgewerkt. Gelukkig ontroert de film nog wel op de juiste momenten, maar dat zou zonder de getalenteerde cast niet gelukt zijn.
De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van schrijfster Susan Minot. In deze roman grijpt Minot klassieke literaire verteltechnieken aan en verwerkt themas als persoonlijke herinnering en gedeelde geschiedenis op meesterlijke wijze in een prettige verhaalstructuur. Datzelfde idee had ze voor ogen bij de verfilming, maar hier is in de adaptatiefase een groot aantal opvallende vergissingen gemaakt. Gezien het talent van de scenarioschrijvers (Michael Cunningham van The Hours en Susan Minot zelf) is dit uiterst curieus: het elegante boek is omgezet naar een film die bol staat van de symboliek en grote gebaren. Surrealistische droomscènes zijn hier het meest stuitende voorbeeld van.
De oubolligheid werkt vrij vermoeiend, zeker omdat de flashbacks slechts het verloop van een dag laten zien. Zowel het voorspelbare als het ellenlange gezwijmel wordt op deze manier irritant. Evening maakt gelukkig een hoop goed door het verleden te spiegelen aan een veel interessanter heden. Helaas is dit gedeelte van de verhaallijn grof ondergesneeuwd en moeten we genoegen nemen met het nogal halfbakken liefdesverhaal tussen de jonge Ann en Harris.
Deze zeer kritische noot moet afgewogen worden tegen het gegeven dat er altijd wel een publiek voor dit soort films te vinden is. Laten liefhebbers van het genre zich dan ook vooral niet afschrikken. Evening is een overwegend volwassen zwijmelverhaal waarin de cast zeer genietbaar is, ook al blijft hun talent onderbenut. Het had samen met het bronmateriaal veel beter verdiend.
